«Όταν Κανείς Δεν Θέλει πια να Γίνει Αστυνομικός» Άρθρο του Γιάννη Ταπεινού

Η πτώση των βάσεων εισαγωγής στη Σχολή Αστυφυλάκων, η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών, δεν είναι απλώς μια στατιστική είδηση. Είναι μια βαθιά πολιτική και κοινωνική ένδειξη παρακμής. Και είναι θλιβερό ότι περνά σχεδόν απαρατήρητη από εκείνους που ορκίζονται στην «ασφάλεια του πολίτη», αλλά δεν δείχνουν την παραμικρή φροντίδα για τον άνθρωπο που καλείται να την εγγυηθεί: τον αστυνομικό.

Η νεότερη γενιά γυρνά την πλάτη σε ένα επάγγελμα που άλλοτε αποτελούσε σταθερή επιλογή ζωής. Και όχι επειδή ξαφνικά απαξιώθηκε από την κοινωνία, αλλά επειδή το κράτος και η ίδια η πολιτεία το άφησαν να απαξιωθεί.

Η σοβαρότητα του φαινομένου δεν αποτυπώνεται μόνο στην πτώση των βάσεων, αλλά και στα στοιχεία των παραιτήσεων. Μόνο την περίοδο 2024–2025, έχουν αποχωρήσει από την ΕΛ.ΑΣ. πάνω από 800 αστυνομικοί, με την πλειονότητα να είναι κάτω των 40 ετών. Νέοι άνθρωποι, με φρέσκια εκπαίδευση, εμπειρία και διάθεση για προσφορά, εγκαταλείπουν πρόωρα ένα επάγγελμα που, δυστυχώς, δεν τους δίνει πια κανένα κίνητρο να μείνουν.

Γιατί να δηλώσει σήμερα ένας νέος τη Σχολή Αστυφυλάκων; Για τον βασικό μισθό που δεν φτάνει ούτε για ενοίκιο; Για τις μεταθέσεις χωρίς κοινωνικά ή οικογενειακά κριτήρια; Για την πλήρη έλλειψη προοπτικής ή σταδιοδρομίας πέρα από τις δομές της ιεραρχίας; Ή μήπως για τη γενικευμένη απαξίωση που εισπράττει καθημερινά ένας αστυνομικός , από τους πολίτες που του ζητούν βοήθεια, από τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και από την ίδια την υπηρεσία του;

Η εργασιακή εξουθένωση είναι καθημερινότητα. Οι υπερωρίες, οι συνεχείς μετακινήσεις χωρίς προγραμματισμό, η έλλειψη επαρκούς προσωπικού, οδηγούν σε σωματική και πνευματική κόπωση. Οι αστυνομικοί δεν υπηρετούν, εξαντλούνται.

Την ίδια ώρα, η έλλειψη επαγγελματικής προοπτικής είναι αποκαρδιωτική.

Οι προαγωγές συχνά γίνονται χωρίς αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική επιμόρφωση, καμία διάχυση εμπειρίας και γνώσης. Ο διοικητικός συγκεντρωτισμός στραγγαλίζει κάθε πρωτοβουλία. Σαν να μην έφτανε αυτό, πολλοί αστυνομικοί βιώνουν ψυχοκοινωνική φθορά. Έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τραυματικά περιστατικά, χωρίς καμία ψυχολογική υποστήριξη. Νιώθουν εγκαταλελειμμένοι από την ίδια τη Διοίκηση. Νιώθουν μόνοι.

Και όλα αυτά, μέσα σε συνθήκες οικονομικής αβεβαιότητας. Ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, το κόστος ζωής καθιστά τον μισθό του αστυνομικού απλώς ανεπαρκή. Δεν υπάρχουν επιδοτήσεις για στέγαση, για μετακίνηση, για την υποστήριξη μιας νέας οικογένειας. Ιδίως για τους νεοεισερχόμενους, η πραγματικότητα είναι αποθαρρυντική.

Η κυβέρνηση οφείλει να κοιτάξει αυτό το φαινόμενο κατάματα. Η ΕΛ.ΑΣ. αιμορραγεί. Η πτώση των βάσεων και η μαζική αποχώρηση νέων στελεχών δεν είναι παρά το σύμπτωμα μιας πολύ ευρύτερης ασθένειας: της αδιαφορίας για τον ανθρώπινο παράγοντα στην αστυνόμευση.

Δεν αρκούν πια οι εξαγγελίες και οι ανακυκλώσεις διακηρύξεων περί «προστασίας του πολίτη». Χρειάζεται πολιτική βούληση και σχέδιο. Χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον άνθρωπο που φορά τη στολή, που στέκεται στην πρώτη γραμμή.

Το ΠΑΣΟΚ έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την ανασυγκρότηση της Δημόσιας Ασφάλειας με επίκεντρο τον άνθρωπο:

 Νέο μισθολόγιο που θα σέβεται τον νεοεισερχόμενο αστυνομικό.
 Στεγαστικό πρόγραμμα και οικονομικά κίνητρα για παραμονή σε
δυσπρόσιτες περιοχές.
 Οριστική κατάργηση των αλλότριων καθηκόντων και σαφής
οριοθέτηση της αποστολής της ΕΛ.ΑΣ.
 Ίδρυση Ανώτατης Αστυνομικής Ακαδημίας και επαγγελματική
επιμόρφωση, ώστε να μη ζητάμε «ασφάλεια ευρωπαϊκού επιπέδου» με
υποδομές δεκαετίας ’90.

Αν θέλουμε μια Δημοκρατία που να σέβεται την έννομη τάξη, οφείλουμε
πρώτα να σεβαστούμε τους ανθρώπους που την υπηρετούν.
Δεν είναι απλώς θέμα προσωπικής ευαισθησίας. Είναι θέμα πολιτικής ευθύνης.

Γιάννης Ταπεινός- Αναπληρωτής Γραμματέας Τομέα Προστασίας του Πολίτη ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής