Πέντε μήνες χωρίς απάντηση – Νέα καταγγελία για το "παγωμένο" συμβούλιο αποσπάσεων της ΕΛ.ΑΣ.

 Μεγαλώνει ο κατάλογος των αστυνομικών που καταγγέλλουν εμπαιγμό και εγκατάλειψη από τη Διοίκηση της ΕΛ.ΑΣ., καθώς και από τους ίδιους τους εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίοι τηρούν σιγή ιχθύος απέναντι σε σοβαρά, ανθρώπινα ζητήματα.

Αστυνομικός με 25 χρόνια υπηρεσίας, σε νέα δημόσια καταγγελία, αποκαλύπτει πως εδώ και πέντε μήνες περιμένει να συνεδριάσει το αρμόδιο Συμβούλιο Κατωτέρων, προκειμένου να εξεταστεί το αίτημά του για απόσπαση λόγω επιμέλειας ανήλικου παιδιού.

«Έχω αρχίσει να ξεχνάω ότι περιμένω το πολυπόθητο συμβούλιο να συνεδριάσει. Μετά από 25 χρόνια στο Σώμα, όπου ουδέποτε χρειάστηκα να χτυπήσω πόρτες αξιωματούχων, μάλλον θα αναγκαστώ να το κάνω τώρα, για κάτι που δικαιωματικά και συνταγματικά το δικαιούμαι».

Σε άδεια άνευ αποδοχών – χωρίς λύση, χωρίς στήριξη

Μη μπορώντας να περιμένει άλλο, ο αστυνομικός βρίσκεται εδώ και δύο μήνες σε άδεια άνευ αποδοχών, προκειμένου να βρίσκεται κοντά στο παιδί του. Οικονομικό κόστος, επαγγελματική φθορά και ψυχολογική πίεση, όλα για ένα αίτημα που δεν έτυχε καν απάντησης.

Άφαντο το συμβούλιο – Σιωπηροί και οι συνδικαλιστές

Πού είναι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές όταν μέλος του σώματος αντιμετωπίζει τόσο σοβαρό οικογενειακό ζήτημα και οδηγείται σε αναστολή μισθοδοσίας;

Γιατί δεν παρεμβαίνουν δυναμικά, δεν δημοσιοποιούν το θέμα, δεν απαιτούν συνεδρίαση των υπηρεσιακών συμβουλίων;

Η σιωπή τους γεννά ερωτήματα:

• Είναι απλή αμέλεια;

• Φόβος σύγκρουσης με την ηγεσία;

• Ή μήπως απώλεια επαφής με την πραγματικότητα των συναδέλφων τους;

 Το δίκαιο δεν είναι "παραχώρηση" – Είναι υποχρέωση

Το αίτημα απόσπασης για επιμέλεια ανήλικου τέκνου δεν είναι χάρη, είναι νόμιμο δικαίωμα, κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, τις αποφάσεις του ΣτΕ και την ίδια την εσωτερική κανονιστική τάξη της ΕΛ.ΑΣ.

Η παραβίασή του, είτε με απραξία είτε με σκόπιμη καθυστέρηση, συνιστά θεσμικό εκτροχιασμό και κατάχρηση εξουσίας.

 Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να απαντήσει

Αν δεν μπορούν – ή δεν θέλουν – να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη δικαιώματα των συναδέλφων τους, τότε για ποιο λόγο υπάρχουν;

Όσο η διοίκηση «κωφεύει» και οι συνδικαλιστές σιωπούν, συμβιβάζονται ή εξαφανίζονται, τέτοια φαινόμενα θα πληθαίνουν.

 Το ερώτημα παραμένει: ποιος θα υπερασπιστεί τον αστυνομικό όταν όλοι γύρω του κοιτάζουν αλλού;