Καταγγελία: Συνδικαλισμός ή διαχείριση ψήφων;

Σε μια καταγγελία  που αποτυπώνει τον προβληματισμό και την απογοήτευση πολλών αστυνομικών, αστυνομικός  αποκαλύπτει φαινόμενα επιλεκτικής ευαισθησίας και πολιτικής διαχείρισης μέσα στον συνδικαλισμό.

Τι συμβαίνει τελικά με την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης;

Όταν το Υπουργείο αποφασίζει την πρόσληψη συνοριοφυλάκων και τη διάθεση μερίδας τους στη Θεσσαλονίκη – μια καθαρά διοικητική απόφαση – κάποιοι μέσα στην Ένωση τρέχουν να καταγγείλουν, να ανεβάσουν αναρτήσεις, να εμφανιστούν "μαχητικοί". Όχι επειδή τους αφορά άμεσα. Αλλά γιατί πρέπει να δείξουν ότι "παράγουν έργο". Επικοινωνιακά, εννοείται.

Πριν λίγες εβδομάδες, όμως, συνάδελφοι που είχαν τοποθετηθεί με αποσπάσεις σε επιχειρησιακές ομάδες, όπως η ΟΠΚΕ, βλέπουν ξαφνικά τις μετακινήσεις τους να κόβονται – χωρίς αιτιολογία, χωρίς διαδικασία, χωρίς στήριξη. Κι εδώ τι γίνεται; Καμία αντίδραση. Καμία ανακοίνωση. Καμία παρέμβαση από την Ένωση.

Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία;
Γιατί φωνάζουμε μόνο εκεί που υπάρχει βιτρίνα και ψηφοθηρικό όφελος, κι όχι εκεί που υπάρχουν "πραγματικά προβλήματα";
Μήπως τελικά ο σκοπός δεν είναι η υπεράσπιση του συνόλου των συναδέλφων, αλλά η διατήρηση μιας βολικής ισορροπίας;

Η αλήθεια είναι απλή – και πλέον δεν κρύβεται:
Η Ένωση χρησιμοποιείται από κάποιους όχι για να εκπροσωπεί, αλλά για να χτίζει πελατολόγιο.
Κάνουν θόρυβο όταν χρειάζεται να σώσουν θέσεις "ημετέρων" ή να χτυπήσουν αντίπαλα στρατόπεδα. Αλλά σιωπούν όταν αδικούνται συνάδελφοι εκτός κύκλου.

Οι αποσπάσεις κόβονται ξαφνικά, για να γυρίσουν κάποιοι πίσω στις υπηρεσίες και να "καλύψουν" ανάγκες.
Ποιες ανάγκες όμως; Όταν τα γραφεία σε ΜΑΤ και ΔΑΚΑΘ είναι γεμάτα κόσμο που δεν αγγίζεται; Όταν οι σκοπιές μένουν για τους "εκτός λίστας";

Και μέσα σ’ όλα αυτά, εμφανίζεται ξαφνικά η Ένωση να επιτίθεται και στην Π.Ο.ΑΣ.Υ. με δελτίο τύπου και διαδικτυακά καρφιά.
Μήπως τελικά η αντιπαράθεση δεν έχει σχέση με την ουσία, αλλά με το ποιος θα κάνει κουμάντο στο μαγαζί;

Μήπως τελικά το μόνο που παράγεται είναι εντυπώσεις;

Μήπως δεν μιλάμε για συνδικαλισμό, αλλά για επικοινωνιακή διαχείριση ψηφοφόρων;
Μήπως κάποιοι ξέχασαν ότι οι θέσεις είναι για να υπηρετούν – όχι για να εξυπηρετούν;

Οφείλουμε να το πούμε καθαρά:
Η σιωπή σε αδικίες είναι συνενοχή.
Και η «υπερ-ευαισθησία» μόνο εκεί που συμφέρει, είναι υποκρισία.