Από το Playboy… στην Πολυεθνική: Το αφήγημα Δένδια και η στοχευμένη απαξίωση των Ενόπλων Δυνάμεων

Σε μια εποχή που η πολιτική εργαλειοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των θεσμών μοιάζει να έχει γίνει κανονικότητα, η πρόσφατη παρέμβαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, για το κτίριο του ΤΕΘΑ (Ταμείου Εθνικής Άμυνας) στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Αμερικής, προκάλεσε σάλο — και όχι άδικα.

Ο κ. Δένδιας, επιχειρώντας να παρουσιάσει «προοδευτικό εκσυγχρονισμό», δήλωσε ότι η κατοικία ανώτατου αξιωματικού στο ρετιρέ του κτιρίου κόστιζε στο Δημόσιο 800.000 ευρώ τον χρόνο, αφήνοντας αιχμές για σπατάλες και πολυτελείς ξενώνες. Μόνο που η πραγματικότητα —όπως αποκαλύφθηκε από το ρεπορτάζ του Δήμου Βερύκιου και το ArmyVoice.gr— είναι εντελώς διαφορετική. Και πολύ πιο… «επώδυνη» για το αφήγημα του Υπουργού.

Η αλήθεια για το κτίριο και την... Playboy Fashion

Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το ρετιρέ. Δεν ήταν καν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Το πρόβλημα ήταν η... Playboy Fashion, η γνωστή αλυσίδα ανδρικής ένδυσης, που διατηρούσε κατάστημα στο ισόγειο του κτιρίου και, με δικαστική προσφυγή, μπλόκαρε επί χρόνια την αξιοποίηση του ακινήτου, κρατώντας το ολόκληρο σε ομηρία.

Ο δικαστικός αγώνας ήταν μακροχρόνιος, αλλά τελικά εκδόθηκε τελεσίδικη απόφαση υπέρ του ΤΕΘΑ. Μόλις το κτίριο "ξεμπλόκαρε", η μίσθωση ξεκίνησε με αποδοχή ενοικίου 800.000 ευρώ ΕΤΗΣΙΩΣ — ποσό που δεν κοστίζει, αλλά αποδίδει. Όμως ο Υπουργός, είτε από άγνοια είτε εσκεμμένα, παρουσίασε την υπόθεση σαν σκανδαλώδη «φιλοξενία» στρατηγού.

Αλήθεια #1: Η πολυκατοικία Ακαδημίας & Αμερικής δεν κόστιζε 800.000 ευρώ τον χρόνο λόγω κάποιου στρατηγού. Αντιθέτως, μόλις φέτος απέφερε τόσα στο Δημόσιο, επειδή τέλειωσε η δικαστική περιπέτεια με την Playboy Fashion.

Αλήθεια #2: Η επίσημη κατοικία του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε για μόνιμη διαμονή, παρά μόνο για κάποιες λίγες διανυκτερεύσεις όταν υπήρχε ανάγκη —σύμφωνα με διασταυρωμένες πηγές από απόστρατους και πρώην επιτελείς.

 Η σκόπιμη απαξίωση των Ενόπλων Δυνάμεων

Κι ενώ η υπόθεση έκλεισε θετικά, κάποιοι έσπευσαν να υιοθετήσουν άκριτα την αφήγηση του κ. Δένδια, καταγγέλλοντας σπατάλες, ρουσφέτια και διαφθορά. Ανάμεσά τους, και ο Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, Θεόδωρος Τσαϊρίδης, ο οποίος ανέφερε δημόσια:

«Σώματα ασφαλείας και Ένοπλες Δυνάμεις βουτηγμένα στο ρουσφέτι και την αναξιοκρατία..... Πλήρωναν για τη διαμονή ενός ανώτατου αξιωματικού 800.000 τον χρόνο…»

Η τοποθέτηση αυτή δεν βασίστηκε σε τεκμηριωμένο έλεγχο, αλλά αναπαρήγαγε άκριτα το επικοινωνιακό σενάριο, χωρίς καμία αναφορά στο ποιος έβαλε «φρένο» στην αξιοποίηση, ούτε στην απόφαση δικαστηρίου που καθυστέρησε την εκμετάλλευση. Μια τόσο σοβαρή θέση θα έπρεπε να συνοδεύεται από προσοχή, διασταύρωση και αίσθημα ευθύνης.

 Τι πραγματικά συμβαίνει με τα "χακί" ακίνητα;

Το θέμα δεν είναι μεμονωμένο. Η υπόθεση Playboy δείχνει την πλήρη απουσία στρατηγικής απογραφής και αξιοποίησης των κληροδοτημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων.

• Ποιος κάνει τον έλεγχο;

• Πόσα είναι τα μισθώματα σήμερα;

• Ποια παραμένουν «παγωμένα» λόγω παλαιών συμφωνιών;

• Ποια υπονοικιάζονται σε τρίτους χωρίς διαφάνεια;

Ούτε αυτά ειπώθηκαν από τον Υπουργό. Αντιθέτως, η στοχευμένη "επίθεση" σε ένα ιστορικό ακίνητο, που μέχρι πρότινος στέγαζε το Γ.Υ.Σ. και το Τ.ΕΘ.Α., αποκαλύπτει μια βιασύνη εκποίησης — με όχημα τη διαστρέβλωση και όχι την τεκμηρίωση.

Η υποκρισία πίσω από τις «μεταρρυθμίσεις»

Η πρόθεση του κ. Δένδια να παραχωρηθεί το ιστορικό κτίριο σε πολυεθνική εταιρεία για «αξιοποίηση» δεν είναι αθώα. Είναι σύμπτωμα μιας ευρύτερης λογικής ξεπουλήματος δημόσιας και συμβολικής περιουσίας, χωρίς σεβασμό στην ιστορία και την αποστολή των θεσμών.

Όπως σημείωσε και ο Δήμος Βερύκιος, «τα στρατιωτικά ακίνητα δεν τα λυμαίνονται οι “πιστοί”, αλλά οι “θεομπαίχτες” της αγοράς». Η πολιτική της εικόνας και των τίτλων χωρίς περιεχόμενο δεν είναι πρόοδος — είναι περιτύλιγμα επιπολαιότητας.

Αν η κυβέρνηση θέλει να μιλήσει για διαφάνεια, ας ξεκινήσει με απογραφή. Αν θέλει να μιλήσει για εξυγίανση, ας ξεκινήσει με ξεκαθάρισμα.

Όχι όμως με προκλητικές και σκόπιμες απαξιώσεις προς θεσμούς που, δεκαετίες τώρα, στέκονται σιωπηλά στη φύλαξη και την υπεράσπιση του κράτους.