Ψυχικές Νόσοι και Αστυνομία

 

Μάστιγα του αιώνα χαρακτηρίζονται οι ψυχικοί νόσοι για τη χώρα μας. Μια εποχή που οι θεραπευτικές αγωγές βοηθούν σημαντικά –αν όχι την αποδρομή της ασθένειας, τον περιορισμό της τουλάχιστον– σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα νοσηλείας που κανένας δεν τολμά, η στασιμότητα γίνεται πιο επικίνδυνη από την ίδια την εξέλιξη της ασθένειας.

Εμπλέκονται δυστυχώς ακόμη οι αστυνομικές αρχές, οι εισαγγελικές και σε τελευταίο στάδιο η ιατρική. Πάμπολες περιπτώσεις καθημερινά οι αστυνομικοί καλούνται να φέρουν σε πέρας τις δύσκολες αυτές αποστολές ακούσιας νοσηλείας και όχι μόνο.

Ακόμα και μια απλή διακομιδή σε εφημερεύον νοσοκομείο απαιτεί η εκούσια νοσηλεία. Στ’ αλήθεια, ποιος πάσχων θα θελήσει εκουσίως να διακομιστεί και να νοσηλευθεί σε δημόσιο ψυχιατρικό κατάστημα, όταν η ασθένειά του είναι σε έξαρση;

Η ολιγωρία της πολιτείας σε ένα τέτοιο φλέγον ζήτημα συχνά έχει δυσάρεστη εξέλιξη, διότι οι χρόνια πάσχοντες είναι επικίνδυνοι τόσο για την ίδια τους τη ζωή, όσο και για τους οικείους τους. Ιδιαίτερα δε τους θερινούς μήνες, που το φαινόμενο οξύνεται, ασθενείς και οι οικογένειές τους ανεβαίνουν μόνοι τους τον Γολγοθά, ερήμην της πολιτείας.

Σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, όπως θέλουμε να θεωρούμαστε, βασικοί μηχανισμοί λειτουργίας για την υγεία νοσούν βαρέως.

Άμεσα η πολιτεία και οι εμπλεκόμενοι μηχανισμοί πρέπει να λειτουργήσουν επιτέλους και για τη χώρα μας.

Οι αστυνομικοί δεν είναι επαγγελματίες υγείας για να συνδράμουν τέτοιες περιπτώσεις με τον τρόπο που γίνεται σήμερα!