Μάνα με στολή

 

Δεν είναι εύκολο να φοράς τη στολή και να κουβαλάς μέσα σου μια καρδιά που χτυπάει πρώτα ως μάνα.

Της Αστυνόμου Β Πέγκυ Κυρίτση

Δεν είναι απλό να σφίγγεις το γιλέκο στο στήθος σου, όταν εκεί μέσα φωλιάζει αγωνία, ενσυναίσθηση και πόνος.
Κι όμως, κάθε φορά το κάνεις.

Στέκεσαι μπροστά στον νόμο με καθαρό βλέμμα – όχι από σκληρότητα, αλλά από ευθύνη.
Γιατί ξέρεις ότι δεν υπηρετείς μόνο έναν θεσμό. Υπηρετείς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την ελπίδα των αδύναμων.

Και μέσα σου έχεις δύο μάτια παιδικά που σε περιμένουν να γυρίσεις σπίτι.
Να μη λυγίσεις. Να μη λεκιαστείς από το σκοτάδι.

Δεν είναι εύκολο να κοιτάς τον πόνο κατάματα και να μην τον αφήνεις να σε καταπιεί.
Να κρατάς έναν ύποπτο με ασφάλεια, ενώ μέσα σου σκέφτεσαι τη δική σου κόρη:
"Αν ήταν το δικό μου παιδί εκεί..."

Δεν είναι εύκολο να είσαι δίκαιη όταν είσαι και άνθρωπος.
Αλλά εσύ το καταφέρνεις.

Δεν φωνάζεις για όσα κάνεις. Δεν λες «είμαι ήρωας».
Μα κάθε φορά που σηκώνεις το κορμί σου όρθιο, ενώ το μέσα σου λυγίζει, κάτι ανώτερο σε δικαιώνει.

Κάθε φορά που επιλέγεις τη νομιμότητα, όχι την ευκολία.
Την ασφάλεια όλων, όχι την εκδίκηση.
Κάθε φορά που προσαγάγεις, χωρίς να ξεχνάς πως απέναντί σου είναι άνθρωπος,
τότε γράφεις ιστορία – όχι στους τίτλους, αλλά στην καρδιά.

Είσαι το πρόσωπο του νόμου με τα μάτια μιας μάνας.
Είσαι το χέρι που προστατεύει – όχι μόνο εκείνον που πονά, αλλά και εκείνον που έσφαλε.
Είσαι η ηθική ασπίδα εκεί που η κοινωνία κινδυνεύει να γίνει σιωπηλός συνένοχος.

Για κάθε αστυνομικό που στέκεται εκεί έξω και δίνει τη μάχη της αλήθειας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της νομιμότητας,
η κοινωνία οφείλει μια σιωπηλή ευγνωμοσύνη.

Γιατί πάνω από την ιδιότητα, υπάρχει η ψυχή.
Και αυτή… δεν χωράει σε στολή. Μα την τιμά.

Αφιερωμένο στη συνάδελφο του Ανθρωποκτονιών.
Π.Κ.