Η Αστυνομία είναι σύστημα ή θεσμός;

 

Η αλήθεια είναι ότι η θερινή ραστώνη δεν ενδείκνυται για πνευματική δημιουργία. Η ειδησεογραφία είναι στάσιμη πλην της τρέχουσας συνηθισμένης και επαναλαμβανόμενης επικαιρότητας και εγκληματικότητας. Είναι χρόνος όμως περισυλλογής και εντοπισμού των κακών κείμενων. Και στην αστυνομία είναι όντως πάρα πολλά τα δεινά. Χωρίς κατ’ ανάγκη οι αστυνομικοί να είναι τα κόκκινα πανιά της ασυνέπειας.

Είναι για την ακρίβεια αυτό το σαθρό οικοδόμημα της υποκρισίας η αιτία, όπου είναι δομημένο το σύστημα; Η εξουσία ναι μεν δεν παρέχεται αλόγιστα, αλλά καρπώνεται αφειδώς όταν διανέμεται από τον οποιονδήποτε και μετατρέπεται ως δοτή και εκ πεποιθήσεως ασκούμενη.

Η ιεραρχία πάντα είναι ανασταλτικός παράγοντας σε έναν οργανισμό, όταν σε όλη τη διαστρωμάτωση του σώματος είναι αριθμητικά μεγάλη με πολλούς βαθμούς και πολυσχιδής. Μια διαταγή από την ώρα που εκδίδεται μέχρι να εκτελεστεί ερμηνεύεται αφενός ποικιλοτρόπως και αφετέρου παράγει διαφορετικά αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται.

Δεν υπάρχει ενιαία γραμμή στο διάβα της. Αυτό δημιουργεί ανισότητες και έριδες με παράπλευρες αναταράξεις που χρεώνονται στο γενικό σύνολο που δεν ευθύνεται εξ ολοκλήρου.

Η εξάντληση της αυστηρότητας και η μετριοπάθεια συγκρούονται καθημερινά. Οι συχνές επεμβάσεις των πολιτικών επιτείνουν ακόμη περισσότερο την δυσλειτουργία.

Ο υπερβολικός αριθμός των συνδικαλιστών που αυτή τη στιγμή αγγίζει τις 2000 περίπου σε όλα τα επίπεδα, γίνεται ανασταλτικός παράγων εφαρμογής της νομοθεσίας. Όταν η ερμηνεία προσκρούει εκτός των άλλων και στις πρόσθετες συνδικαλιστικές αντιδράσεις των πολλών και κακών δυστυχώς εκλεγμένων. Οι οποίοι ελέγχουν επικίνδυνα το σύστημα της νομής της εξουσίας άλλοτε ελαστικά και άλλοτε κατά γράμμα με τις πολιτικές τους εξαρτήσεις...

Οι βεβαιωμένες παραβάσεις είναι περισσότερο φορομπηχτικές παρά προς νουθεσία και απόσβεσης των κραδασμών. Η κοσμοθεωρία που διαχέεται προς πάσα κατεύθυνση ότι το επάγγελμα του αστυνομικού ταυτίζεται περισσότερο με το κράτος παρά με τον πολίτη, δυστυχώς επικρατεί ακόμη.

Στην αστυνομία δεν υπάρχει εξειδίκευση και το καθηκοντολόγιο απλώνεται και εφαρμόζεται κατά το δοκούν, όταν τα όρια της αρμοδιότητας είναι δυσδιάκριτα. Οι πολλές αναδιαρθρώσεις στο σώμα σε κάθε αλλαγή αφαίρεσαν οτιδήποτε χρήσιμο, με πρόσχημα την πολιτική ορθότητα, αλλά οι λόγοι είναι διάφοροι.

Δυστυχώς οι συχνές και αναρίθμητες αλλαγές και αναδιαρθρώσεις δεν διορθώσαν την ανισότητα. Ο φόβος της κατηγορίας, επίπλαστης η πραγματικής είναι ακόμα φωλιασμένη στα σπλάχνα του συστήματος και στο ανθρώπινο δυναμικό του σώματος να καιροφυλακτεί.

Το προσωπικό της αστυνομίας είναι δυστυχώς το πλέον διχασμένο και οι σχέσεις μεταξύ των είναι απόμακρες. Δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλον γιατί ο χρόνος της συνεργασίας είναι πολύ μικρός λόγω των συνεχών και αδικαιολόγητων μεταθέσεων που όταν γίνονται σε συνδικαλιστές θεωρείται δίωξη και στους λοιπούς ρουσφέτι η κανονικότητα.

Επίσης ο έλεγχος των αστυνομικών είναι ανύπαρκτος και τα πειθαρχικά δικαστήρια ασχολούνται περισσότερο και μακροχρόνια με ανούσιες υποθέσεις που η καχυποψία κυριαρχεί.

Καμία υπηρεσία δεν θεωρείται αυτοτελή, όταν καθημερινά το προσωπικό του άγεται και φέρεται προς κάλυψη διάφορων αναγκών που η κεντρική διοίκηση δεν είχε ποτέ προβλέψει.

Υπάρχουν επίσης κοινωνικές και ιδιαίτερα οικονομικές ανισότητες μεταξύ των στελεχών. Επίσης στο σώμα τα τελευταία χρόνια εισήλθαν αρκετοί επίορκοι με οποιονδήποτε τρόπο κι αν εισήχθησαν. Το ερώτημα είναι αν το σύστημα τους κατέστησε επίορκους ή ο έλεγχος ήταν πλημμελής;