Αναλώσιμα συναισθήματα.

Από μακρού τα συναισθήματα μας δεν είχαν πρόσκαιρη επίδραση. Διαχρονικά ήταν το στίγμα που μεταφέραμε στους ώμους μας. Δεν ήταν απλά μια κηλίδα ή το σημάδι που μας χαρακτήριζε, ούτε ντροπή ούτε όνειδος. Ήταν απλά η σφραγίδα μας που μας προσδιόριζε και καθόριζε τη στάση μιας ζωής. Η αγάπη, η φιλία, ο αλτρουισμός, η αφοσίωση σε έναν σκοπό, ακόμη και ο έρωτας, ήταν βαθιά ριζωμένα μέσα μας.

Σήμερα στην εποχή των social και της τεχνητής νοημοσύνης, πόσο μπορούν να επηρεάσουν τον ψυχισμό μας οι αλληλεπιδράσεις;
«Το δικό μας το σπίτι σε άλλους νοικιάστηκε…» αναφέρει το λαϊκό τραγούδι στις μέρες μας. Τι θέλει να μας πει; Εμείς είμαστε ακόμη μαζί, ή ο καθείς πήρε τα δικά του έπιπλα; Εντάξει, μπορεί να συμβεί στην καθημερινότητα, αλλά ο λόγος να γίνει σουξέ μια τέτοια περιγραφή, μάλλον ένα βαθύ ανθρώπινο χάσμα μας χωρίζει που έχει αιτία. Τα συναισθήματα δεν είναι αναλώσιμα και μεταφερόμενα στο βαλιτσάκι της περιήγησής μας…

Ακόμη και μια απλή οικογενειακή διαφορά στο περίγραμμά της θεωρείται ενδοοικογενειακή βία, γιατί οι σύγχρονοι νομοθέτες έδωσαν φοβικά στοιχεία μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο. Προσέθεσαν απειλή και εξύβριση που δυστυχώς ενίοτε είναι αναπόφευκτα στην καθημερινότητα μας. Και όλα αυτά μετατρέπονται σε αριθμούς. Τόσες αναφορές, τόσες προσαγωγές, τόσες συλλήψεις και στο τέλος στα δάκτυλα ενός χεριού μετρούνται οι καταδικάσεις. Άρα το αριθμητικό πλεονέκτημα είναι ο αυτοσκοπός μιας σύγχρονης κοινωνίας αναρωτιόμαστε;

Όλες αυτές οι παρεξηγήσεις έπαιρναν το χρόνο τους που ήταν σχετικά μικρός και οι σχέσεις των ανθρώπων αποκαθίστανται. Και τι μας νοιάζει εμάς κ. Φλωρίδη αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπερασπίστηκε βιαστές, αφού εσείς δεν τους κλείνετε στη στενή; Μήπως στον δικό σας χώρο, εσείς δεν κάνατε το ίδιο σε ανάλογες περιπτώσεις; Αλήθεια ένας Έλληνας εισαγγελέας, δεν μπορούσε να διαπιστώσει ότι τα βοσκοτόπια είναι δυσανάλογα με τα χρήματα που διένεμε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, έπρεπε δηλαδή να βρεθεί ευρωπαίος εισαγγελέας για να γίνει η έρευνα;

«Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…» έλεγε ένα άλλο τραγούδι μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη, τραγουδισμένο από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. Ακόμα κι αν χρειαστεί να εγκαταλείψουμε τη Δραπετσώνα. Μη φτάσουμε όμως εκεί…

Τα κίνητρά σας εσάς όλων των πολιτικών είναι ποταπά, ιταμά, μικρά, ταπεινά και εσείς φταίτε για την κατάντια μας.
Τα συναισθήματα των ανθρώπων δεν εγκλωβίζονται στις υποσχέσεις σας. Οι καιροί είναι πάντα ίδιοι, όπως και οι ανάγκες μας για ψωμί παιδεία ελευθερία (και όχι μόνο του πολυτεχνείου). Οι προανακριτικές και η συρρίκνωση της προσωπικότητας των πολιτών που όλοι εσείς, όλων των χώρων μας σερβίρετε δεν αντέχουν στον χρόνο, φτάσαμε σε οριακό σημείο, κρατήστε για σας τα ψυχοφάρμακα, οι λαοί αντιστέκονται, όσο κι αν εσείς ζείτε με ψευδαισθήσεις…