«Συνδικαλιστική πολιορκία» του 2002 και οι σκληρές αλήθειες για τον Γιώργο Φλωρίδη – Μαρτυρία-φωτιά από τον Κώστα Χατζηαναγνώστου

 

Στο φως έρχονται, 23 χρόνια μετά, άγνωστες πτυχές ενός μαχητικού κεφαλαίου του αστυνομικού συνδικαλισμού, μέσα από ανάρτηση-μαρτυρία του συνταξιούχου αστυνομικού και πρώην στελέχους της Π.Ο.ΑΣ.Υ., Κώστα Χατζηαναγνώστου.

Ο συνδικαλιστής περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2002, όταν, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πραγματοποιήθηκε μαζική διαμαρτυρία έξω από τη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια έξω από τη Βουλή, με επίκεντρο τα εργασιακά και οικονομικά αιτήματα του αστυνομικού προσωπικού. Το αποκορύφωμα ήρθε με αιφνιδιαστική παρουσία των εκπροσώπων της Π.Ο.ΑΣ.Υ. στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το οποίο αποκλείστηκε συμβολικά κατά τις πρώτες πρωινές ώρες.

Στο επίκεντρο της μαρτυρίας του κ. Χατζηαναγνώστου βρίσκεται ο σημερινός Υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν Υφυπουργός Οικονομικών. Ο συνδικαλιστής αναφέρεται με οξύτητα στον τότε κυβερνητικό αξιωματούχο, κάνοντας λόγο για λεκτική επίθεση, προσβλητική και ειρωνική συμπεριφορά, ενώ θυμάται χαρακτηριστικά το περιστατικό με το αίτημα χορήγησης επιδόματος παραμεθορίου:

«Ήταν έτοιμος να μου χυμήξει… η οργή του ξεσπούσε σε όλους. Ειρωνικός, απαξιωτικός, και αργότερα μας κατηγόρησε ψευδώς για "κατάλυση του Κράτους" στην ειρηνική μας διαμαρτυρία στο Υπουργείο Οικονομικών».

Ο κ. Χατζηαναγνώστου καταγγέλλει ότι ο σημερινός Υπουργός χρησιμοποίησε κατασταλτικούς μηχανισμούς με εντολές διάλυσης των συγκεντρωμένων, κάνοντας λόγο για «ληγμένα χημικά» και πολιτική στοχοποίηση από την τότε κυβέρνηση.

«Ο ίδιος άνθρωπος παραμένει – 23 χρόνια μετά – αμετανόητος, εριστικός, προσβλητικός και ειρωνικός. Με μια βαθιά στο DNA του φασιστική νοοτροπία», σημειώνει χαρακτηριστικά, στηλιτεύοντας το γεγονός ότι σήμερα συνεχίζει να κατέχει κεντρικό κυβερνητικό ρόλο.

Η ανάρτηση συνοδεύεται από σπάνια φωτογραφία της εποχής, που είχε δημοσιευτεί τότε στα πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων, με την «Αυριανή» μάλιστα να ζητά την αποπομπή των συνδικαλιστών από το Σώμα.

Ο επίλογος του κειμένου αποπνέει νοσταλγία, αλλά και πίκρα για την πορεία του πολιτικού συστήματος απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα:

«Ήταν ωραία και δύσκολα συνδικαλιστικά χρόνια. Και κάποιοι άνθρωποι – όπως τότε, έτσι και τώρα – δεν αλλάζουν ποτέ».