Μαθήματα συνδικαλισμού από τους αγρότες

 

Οι αγρότες δεν ανακάλυψαν κάτι καινούργιο. Απλώς εφαρμόζουν στην πράξη τον πυρήνα του συνδικαλισμού:
διάλογος μόνο όταν υπάρχουν δεσμεύσεις, κινητοποίηση μέχρι να υπάρξουν αποτελέσματα, ενότητα χωρίς προσωπικές ατζέντες.

Το μήνυμα που έστειλαν από τη Νίκαια της Λάρισας είναι ξεκάθαρο και αφορά όλους τους συνδικαλιστικούς χώρους, από τους εργαζόμενους και τους ένστολους μέχρι τους αυτοαπασχολούμενους:

δεν πας σε συνάντηση για τις φωτογραφίες, πας όταν έχεις κάτι να κερδίσεις.

Οι αγρότες δεν ζήτησαν «καλή διάθεση», ούτε γενικόλογες υποσχέσεις. Κατέθεσαν γραπτώς τα αιτήματά τους, έθεσαν όρους και ξεκαθάρισαν ότι χωρίς απαντήσεις ο διάλογος είναι προσχηματικός. Δεν αποσύρουν τα τρακτέρ, δεν αποδυναμώνουν την πίεση, δεν επενδύουν σε προσωπικές επαφές ή δημόσιες σχέσεις.

Κι εδώ γεννιέται το αναπόφευκτο ερώτημα:
Γιατί άλλοι συνδικαλιστικοί χώροι αρκούνται σε συναντήσεις χωρίς δεσμεύσεις;

Οι αγρότες δείχνουν ότι ο συνδικαλισμός δεν είναι ούτε επαγγελματική ταυτότητα, ούτε διαχειριστικός ρόλος. Είναι σύγκρουση, σχέδιο και συλλογικότητα. Είναι η άρνηση να νομιμοποιήσεις έναν διάλογο όταν το αποτέλεσμα είναι ήδη προαποφασισμένο.

Το σημαντικότερο μάθημα, όμως, είναι η ενότητα. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, αλιείς και μελισσοκόμοι εμφανίζονται ως μία φωνή, γνωρίζοντας ότι η πολυδιάσπαση εξυπηρετεί πάντα την εξουσία και ποτέ τους εργαζόμενους.

Αν κάτι αποδεικνύεται από τη Νίκαια, είναι ότι ο συνδικαλισμός έχει νόημα μόνο όταν δεν φοβάται να πει “όχι”. Όταν δεν βιάζεται να καθίσει στο τραπέζι, αν το μενού είναι άδειο. Και όταν θυμάται πως χωρίς πίεση, καμία κυβέρνηση δεν δίνει λύσεις.

Ίσως, τελικά, οι αγρότες να μη διεκδικούν μόνο τα δικά τους αιτήματα.
Ίσως να θυμίζουν σε όλους τι σημαίνει πραγματικός συνδικαλισμός.