Φτηνή, φτηνή δημοσιογραφία. Μα πόσο φτηνή!

 Δεν θα κουραστούμε ποτέ να σχολιάζουμε τα δημοσιογραφικά κρίματα από ειδικούς και μη που συντελούνται καθημερινά στις οθόνες και υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Χαώδης η απόσταση από τότε που το αντιμόνιο, οι χρωστικές φυσικές ύλες και τα μελάνια, έδωσαν τη θέση τους στη νέα ψηφιακή τεχνολογία για την αναπαραγωγή της είδησης.

Η διαφορά δεν έχει να κάνει τόσο με τον τρόπο της αναπαραγωγής, αλλά με το εξαγόμενο αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που διαρκώς ναρκώνει τις συνειδήσεις. Αναισθητοποιεί, υπνωτίζει και αποχαυνώνει κυρίως το τηλεοπτικό κοινό.

Συνήθως δεν παράγονται ειδήσεις, αλλά το ξόμπλι της κλειδαρότρυπας.

Πέρα από τη φτηνή φρασεολογία που θα εξόργιζε ακόμη και τη μνήμη του Κων/νου Καλαμάρα, του Γρηγορίου Ευσταθιάδη, του Γιάννη Βούλτεψη, της Βλάχου και άλλων νεότερων, μας τρομάζουν. Αλαφιαζόμαστε, λαχταράμε, πανικοβαλλόμαστε, σκιαζόμαστε, χλευάζουμε, αλλά δεν είναι η λύση του προβλήματος.

Το κοινό, δυστυχώς, πέφτει στην παγίδα από έναν ανεξήγητο εθισμό και παρακολουθεί τις απρόσφορες παροχές αυτής της κακέκτυπης αποκαλούμενης δημοσιογραφίας.

Το πρόβλημα όμως αυτής της ιδιότυπης δεοντολογίας, είναι καθαρά και θέμα της επιστήμης και της ηθικής που ασχολείται με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις.

Καθώς και το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που καθοδηγούν τις πράξεις ενός ατόμου ή μιας ομάδας, ιδιαίτερα σε επαγγελματικό πλαίσιο.

Γιατί την ανέχονται και τα όργανα;

Καραδήμας Νίκος