«Δεν είχα ούτε να φάω» – Το σιωπηλό τέλος της Αύρας Γρηγορίου συγκλονίζει τη δημοσιογραφική οικογένεια

 

Ένα φλεγόμενο σώμα έξω από την Αίγλη του Ζαππείου. Μια γυναίκα 67 ετών που προτίμησε τον πόνο της φωτιάς από τον πόνο της πείνας. Λίγες ώρες αργότερα, υπέκυψε στα τραύματά της. Και για πολλούς, θα ήταν απλώς μια ανώνυμη τραγωδία — αν δεν ερχόταν η αποκάλυψη που πάγωσε τον δημοσιογραφικό κόσμο: η γυναίκα ήταν η Αύρα Γρηγορίου. Μια αξιοπρεπής δημοσιογράφος, που κάποτε δούλευε δίπλα τους. Μια ψυχή που φώτιζε γραφεία εφημερίδων και ραδιοφώνου. Και έσβησε μόνη, αθόρυβα, με μια κραυγή: «Δεν είχα ούτε να φάω».

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παντελάκης ήταν αυτός που, με μια σπαρακτική ανάρτηση στο Facebook, αποκάλυψε ότι το "ανώνυμο περιστατικό αυτοπυρπόλησης" που κάλυψαν αδιάφορα τα δελτία ειδήσεων, ήταν στην πραγματικότητα η τελευταία πράξη μιας γυναίκας που κάποτε χάριζε γαλήνη και ποιότητα στο χαοτικό περιβάλλον των εφημερίδων. «Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί», γράφει.

Και τώρα πια ξέρουμε όλοι.

Η Αύρα Γρηγορίου ήταν από εκείνες τις δημοσιογράφους που δεν έκαναν φασαρία, που δεν προσέτρεχαν στα φώτα, που δεν έκλειναν ραντεβού σε υπουργικά γραφεία. Ήταν εκεί, στα ρεπορτάζ υγείας, στα χαμηλόφωνα ραδιοφωνικά δελτία, στη στήλη "Ανάσες" — και έφυγε τελικά χωρίς καμία ανάσα αξιοπρέπειας από την κοινωνία που την ξέχασε.

Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) εξέδωσε ανακοίνωση για τον θάνατό της, αποχαιρετώντας με θλίψη μια συναδέλφισσα που τίμησε το επάγγελμα με ήθος, ευγένεια και συνέπεια. Απόφοιτη της Νομικής και μαθητευόμενη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», δούλεψε στο περιοδικό «Γυναίκα», στην εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού, στις εφημερίδες «Έθνος», «Γνώμη», «Ελευθεροτυπία», στην ΕΡΤ. Ήταν παντού, μέχρι που σιγά σιγά, δεν ήταν πουθενά.

Απολύσεις, λουκέτα, εγκατάλειψη. Και μια κοινωνία που θυμάται τους δημοσιογράφους μόνο όταν «ενοχλούν», όχι όταν πεινούν, όχι όταν σβήνουν.

Την επόμενη μέρα της αυτοπυρπόλησης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους φρουρούς που έσβησαν τη φωτιά. Τους συνεχάρη. Κανείς δεν ήξερε ποια ήταν η γυναίκα. Ούτε εκείνος. Αν το ήξερε, πιθανώς δεν θα άλλαζε κάτι: η Αύρα δεν ήταν από αυτούς που έχουν προσβάσεις – είχε μόνο μνήμες και ρυτίδες.

 Ένα τέλος που δεν της άξιζε

Η Αύρα Γρηγορίου δεν έπρεπε να φύγει έτσι. Και όμως, έφυγε από πείνα, ντροπή και εγκατάλειψη. Όχι από την οικογένειά της, μα από όλους μας. Από το κράτος, τη δημοσιογραφία, τη σιωπηλή ενοχή μας.

Ας μην υποκριθούμε ότι δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν δεκάδες «Αύρες» γύρω μας. Ξεχασμένοι δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, καθηγητές, εργάτες, άνθρωποι. Που δεν φωνάζουν, δεν ζητούν, δεν απαιτούν. Μέχρι που ανάβουν τη φωτιά μόνοι τους. Για να πούνε μια τελευταία φορά: «Δεν είχα ούτε να φάω».

Ακούει κανείς;

Κ.Κ