Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της: Μαζικές παραιτήσεις στην ΕΛ.ΑΣ. και σιωπή από την Πολιτεία

 

Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία της Ελληνικής Αστυνομίας δεν παρατηρήθηκε τόσο μεγάλος αριθμός παραιτήσεων σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. 400 αστυνομικοί μέχρι τον Ιούνιο του 2025. Άλλοι τόσοι πέρυσι. Στην πλειονότητά τους νέοι άνθρωποι, καταρτισμένοι, επιχειρησιακά ενεργοί και με πραγματική διάθεση προσφοράς. Κι όμως, φεύγουν. Ή μάλλον, εξωθούνται σε έξοδο.

Η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη: η μαζική έξοδος δεν είναι τυχαία ούτε μεμονωμένη. Είναι συστημικό σύμπτωμα, αποτέλεσμα της χρόνιας επαγγελματικής απαξίωσης, της οικονομικής υποτίμησης, της διοικητικής κακομεταχείρισης και, κυρίως, της έλλειψης προοπτικής.

 Ένα Σώμα με διαλυμένο ηθικό

Όπως έγραψε με γενναιότητα ο Νίκος Κορομηλάς, επίτιμος πρόεδρος της Ένωσης Νοτιοανατολικής Αττικής, η σιωπή έγινε λιγότερο επίπονη από τη μάχη με την αδιαφορία. Ένας άνθρωπος που για πάνω από 11 χρόνια έδινε μάχες εκ των έσω, σήμερα φεύγει, όχι από παραίτηση ψυχής, αλλά από ανάγκη αξιοπρέπειας.

Δεν μιλάμε για φυγόπονους. Μιλάμε για εργαζόμενους που δεν αντέχουν άλλο να είναι απλοί αριθμοί σε έναν οργανισμό που διαρκώς απαιτεί και ελάχιστα προσφέρει. Από όσους επέλεξαν να παραιτηθούν, πολλοί πέρασαν διαδικασίες της FRONTEX, βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση επαγγελματικά, αλλά η διοικητική αντιμετώπιση ήταν τιμωρητική: καθυστερήσεις, απορρίψεις χωρίς αιτιολογία, σιωπηρές πιέσεις.

 Η ΕΛ.ΑΣ. αιμορραγεί – αλλά η Ηγεσία κοιτά αλλού

Η αιμορραγία προσωπικού δεν είναι αριθμοί. Είναι κενά περιπολικά, λιγότερες περιπολίες, περισσότερη πίεση στους εναπομείναντες, αυξημένα λάθη, μειωμένη ασφάλεια για όλους.

Κι όμως, η Ηγεσία δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί την κρίση, ούτε φυσικά να την αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια. Το πρόβλημα δεν λύνεται με PR, με λογότυπα για την “ΕΛ.ΑΣ. του μέλλοντος”, ούτε με πανηγυρισμούς για τεχνολογικά εργαλεία, όταν ο άνθρωπος πίσω από τη στολή βιώνει επαγγελματική εξουθένωση.

 Όταν η αξιοπρέπεια γίνεται πιο σημαντική από τη μονιμότητα

Η επαγγελματική αποχώρηση από ένα σώμα όπως η ΕΛ.ΑΣ., ειδικά σε καιρούς οικονομικής ανασφάλειας, δεν είναι εύκολη απόφαση. Γίνεται μόνο όταν η παραμονή είναι πιο επώδυνη από την αποχώρηση.

Και η μεγαλύτερη τραγικότητα; Δεν φεύγουν οι αδιάφοροι. Φεύγουν οι καλύτεροι. Οι πιο ικανοί, οι πιο μορφωμένοι, οι πιο πρόθυμοι. Αυτοί που θα μπορούσαν να σταθούν μπροστά και να βελτιώσουν την εικόνα του Σώματος. Το σύστημα, όμως, τους διώχνει αντί να τους κρατήσει.

 Ηθικό δίδαγμα: Καμία στολή δεν είναι άθραυστη

Αν δεν αναγνωρίσεις τον άνθρωπο πίσω από τη στολή, δεν θα έχεις ούτε στολή, ούτε άνθρωπο.

Η ΕΛ.ΑΣ. βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Αν η Πολιτεία συνεχίσει να αγνοεί τις αποχωρήσεις και τη διάβρωση του ηθικού, τότε η κατάρρευση θα είναι θέμα χρόνου – και δεν θα είναι απλώς λειτουργική, αλλά κοινωνικά επικίνδυνη.

Η Ελλάδα, όπως λέει ο Κορομηλάς, συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της. Το ερώτημα είναι: πότε – και αν – θα σταματήσει.