Να τα πάρω…να τα δώσω!

 

Εναλλακτικά και ποικίλα τα συναισθήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων αποστράτων και μη, διακατέχουν τους πολίτες της χώρας. Κάτι τέτοιες μέρες, λίγο πριν την μισθοδοσία και την σύνταξη, στο αποκορύφωμα της ελπίδας, ότι θα μπουν χρήματα στους λογαριασμούς, σχεδόν ταυτόχρονα απογοητεύεσαι.

Αφού με το ζόρι έβγαλες τον μήνα κάνοντας περικοπές στα μη αναγκαία κατά την κρίση σου, αρχίζεις πάλι τους υπολογισμούς για να φέρεις στα ίσα τον προϋπολογισμό του μήνα. Τι θα πάρω, τι θα δώσω είναι η πρώτη σου σκέψη. Κι όταν φτάνεις στο γενικό σύνολο των αναγκών σου διαπιστώνεις για πολλοστή φορά, ότι τα έσοδα υπολείπονται των εξόδων.

Νέες τροποποιήσεις στα νέα σου δεδομένα. Έντρομος διαπιστώνεις ότι άρχεται η καταβολή του φόρου εισοδήματος και το ασφαλιστήριο του αυτοκινήτου σου λήγει. Η τρύπα των οφειλών σου, ενώ είχε περιοριστεί με τις χίλιες θυσίες σου, την βλέπεις εκ νέου να διευρύνεται.

Αυτό το αλισβερίσι του δούναι και λαβείν με άγνωστο τον όρο της αποταμίευσης, σου κατατρώγει τις σάρκες. Και ο χρόνος γίνεται αμείλικτος μαζί σου. Αυστηρός και αδυσώπητος…

Μη μας μιλάτε λοιπόν για εξυγίανση. Στα όρια της φτώχειας ζουν οι περισσότεροι Έλληνες και όσα οικονομικά μέτρα λαμβάνετε είναι πρόσκαιρα και όχι αποτελεσματικά. Είναι κάτι σαν τον αναπνευστήρα, αν δεν το αντιληφθήκατε. Κάτι δεν κάνετε καλά