🗂️ Katehacker Files: «Ο βιαστικός κι ο ευεργέτης – μια προδοσία με πρόγραμμα»

 Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος. Ήσυχος, φιλόδοξος και – φαινομενικά – πιστός.

Είχε έναν φίλο. Όχι φίλο-φίλο. Από αυτούς που σε τραβάνε. Σε βάζουν μπροστά. Σε στηρίζουν όταν οι άλλοι γελούν ή απλώς κοιτάνε αλλού.

Κάποια στιγμή, ο φίλος αυτός αποφασίζει να τον προωθήσει.
Θέση τιμητική. Εκλόγιμη. Από αυτές που δεν χαρίζονται – εκτός αν λέγεσαι… βιαστικός.

Και κάπως έτσι, ξεκινάει η άνοδος.
Κάθε σκαλοπάτι, κι ένα νεύμα. Κάθε πόρτα που άνοιγε, κι ένας ευεργέτης που περίμενε απέξω με τα κλειδιά.

Μέχρι που… ο ευεργέτης φεύγει. Αλλά όχι εντελώς. Παραμένει ψηλά.
Και του αφήνει τα πάντα. Τη θέση. Την Ένωση. Την εμπιστοσύνη.

Μόνο που ο ήσυχος… ήθελε και άλλα.
Ήθελε εκείνη τη θέση. Τη θέση. Την κορυφή. Όχι από πίστη. Όχι από αναγνώριση. Από πείσμα. Από βιασύνη.

Κι όταν ήρθε η ώρα, δεν δίστασε. Πήγε απέναντι.
Όχι απλώς γύρισε πλάτη – αλλά με άλμα. Με χειρονομία.
Με τους άλλους. Αυτούς που χθες κατηγορούσε.

Ο ευεργέτης; Δεν το πίστευε.
Του τα 'λεγαν. Όλοι. Ξανά και ξανά.
«Πρόσεξέ τον…»
«Θα σε πουλήσει…»
«Περιμένει την κατάλληλη στιγμή…»
Αλλά όχι. Τον πίστευε. Τον εμπιστευόταν. Μέχρι τέλους. Και πιο πέρα.

Κι έτσι έμεινε.
Να κοιτάζει αυτόν που ανέβασε, να σκάβει τη σκάλα.
Να χαμογελά. Να διαψεύδει.
Και μετά – να απορεί πώς γίνεται η βιασύνη να έχει τόσο καλή μνήμη.

📌 Κάποιοι ανέβηκαν με χειραψίες.
📌 Άλλοι με παρακαλετά.
📌 Κι άλλοι με βιασύνη. Πολλή βιασύνη.

🎭 Αλλά στο τέλος της παράστασης…

…το χειροκρότημα πήγε αλλού.
…ο ρόλος κόπηκε.
…και ο βιαστικός;

❌ Σκόνταψε. Έπεσε. Και δεν ανέβηκε ποτέ ξανά.

Γιατί όπως λέμε εδώ στα Files:
Η προδοσία κάνει κύκλους. Αλλά η βιασύνη… γράφει φινάλε.