«Η γυναίκα του Καίσαρα…»: Όταν τα συνδικάτα ξεχνούν γιατί υπάρχουν

Όλο και πιο συχνά, βλέπουμε συνδικαλιστικά όργανα – και μάλιστα σε ευαίσθητους τομείς, όπως τα Σώματα Ασφαλείας – να εμπλέκονται σε ρόλους που ουδεμία σχέση έχουν με την αποστολή τους. Από κινητά τηλέφωνα, έως ομαδικές παροχές υπηρεσιών, τα σωματεία γίνονται... διαμεσολαβητές προσφορών.

Πρόσφατο παράδειγμα,  ανακοινώσεις ενώσεων που προωθούν τηλεπικοινωνιακά συμβόλαια για μέλη, οικογένειες και – γιατί όχι – φίλους. Με προσφορές και εκπτώσεις, παρουσιάζουν την πρωτοβουλία ως «μέριμνα για τα μέλη». Ωστόσο, τίθεται ένα βασικό ερώτημα:

Αυτός είναι ο ρόλος ενός συνδικαλιστικού σωματείου;

 Όταν το «φαίνεσθαι» καταπίνει το «είναι»

Οι ενώσεις αυτές, υπενθυμίζουμε, δεν είναι εμπορικές εταιρείες. Είναι σωματεία με σαφώς μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, που οφείλουν να παλεύουν για:

• θεσμικά δικαιώματα,

• βελτίωση των συνθηκών εργασίας,

• προστασία των αδύναμων μελών τους,

• και διαφάνεια.

Το να παρουσιάζονται ως φορείς εμπορικών συνεργασιών – ακόμα και αν δεν υπάρχει οικονομικό αντάλλαγμα – προκαλεί εύλογο προβληματισμό.

Διότι, όπως έλεγε και ο Κικέρων: Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια. Πρέπει και να φαίνεται.

Και όταν ένα θεσμικό όργανο δρα σε πεδία που δεν του ανήκουν, ο κόσμος βλέπει – κι αναρωτιέται.

 Όταν το «για τα μέλη μας» γίνεται πρόσχημα

Φυσικά και πρέπει οι ενώσεις να νοιάζονται για τα μέλη τους. Αλλά όταν η «προσφορά» θυμίζει περισσότερο marketing εταιρείας παρά κοινωνική πρόνοια, χάνεται η γραμμή. Ειδικά όταν:

• δεν υπάρχει θεσμική έγκριση από το Αρχηγείο,

• άλλες ενώσεις διαφωνούν,

• και οι παροχές απευθύνονται και σε μη μέλη.

Μήπως έτσι υπονομεύεται ο ίδιος ο ρόλος του συνδικαλισμού; Μήπως τελικά, αντί να εκπροσωπούν θεσμικά, προσφέρουν εκπτώσεις αντί για αγώνες;

 Η σιωπή της διοίκησης και η ευθύνη των ίδιων

Το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. έχει ευθύνη. Δεν μπορεί να αφήνει ασυντόνιστα τα σωματεία να λειτουργούν σαν ανεξάρτητες «εταιρείες παροχών». Αν το κάνει, ας το δηλώσει.

Αλλά πρωτίστως, την ευθύνη την έχουν οι ίδιες οι ενώσεις. Γιατί όταν ξεχνάς γιατί δημιουργήθηκες, όταν θεωρείς ότι το να εξασφαλίζεις data και λεπτά ομιλίας είναι μεγαλύτερη επιτυχία από το να διεκδικείς συντάξεις, νυχτερινά και δικαιοσύνη, τότε δεν είσαι Καίσαρας. Κι ούτε η γυναίκα του.

Αν τα σωματεία θέλουν να διατηρήσουν τον σεβασμό των μελών τους και την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, οφείλουν να θυμηθούν ποιοι είναι, και γιατί υπάρχουν.

Ο θεσμικός τους ρόλος δεν είναι να «παζαρεύουν» για gigabyte. Είναι να απαιτούν αξιοπρέπεια, ασφάλεια, θεσμικές τομές. Και να το κάνουν με τρόπο που να αντέχει στον έλεγχο – και στο φως.

Διότι, στο τέλος της ημέρας, το ήθος δεν αποδεικνύεται με τα λόγια. Αποδεικνύεται με το παράδειγμα.