Είμαστε τσακωσμένοι…

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ!

Δεν θα μπορούσε η κατάσταση να περιγραφεί με άλλο τρόπο, εκτός του στίχου του Οδυσσέα Ελύτη από την νεαρή δασκάλα των Βοριζίων. Όταν προσπάθησε με τον τρόπο της και την δική της μέθοδο διδασκαλίας να επιβληθεί, βρήκε αντίσταση στην τάξη του δημοτικού όπου είχε πρωτοδιοριστεί.

Έκρινε με τα δικά της κριτήρια το πιο απλό μέσα στην τάξη. Πως και με ποιο τρόπο θα καθίσουν τα παιδιά, όταν μετά από τις πρώτες μέρες σταχυολόγησε το επίπεδο των μαθητών. Το παρατήρησε και στα διαλείμματα, αλλά και στη συμμετοχή στο μάθημα. Φαίνονταν ότι κάποιοι μαθητές κρατούσαν αποστάσεις μεταξύ τους.

Δεν φαντάζονταν ποτέ γιατί ο Μιχαλιός δεν ήθελε για φίλο του τον Μανωλιό, ούτε να καθίσουν στο ίδιο θρανίο.

«Είμαστε τσακωσμένοι κυρία και δεν θέλουν οι γονείς μας να είμαστε φίλοι…»

Όταν η συζήτηση ήρθε στο γραφείο των δασκάλων από την ίδια, έλαβε την απάντηση από τον διευθυντή να πάει με τα νερά των μαθητών…

Άλλη μια κρατική δομή, ακόμη και αυτή των εκπαιδευτικών, σιωπούσε… Ούτε ποτέ της επετράπη να απευθυνθεί αρμοδίως, όταν ο αρμόδιος διευθυντής παρασιωπούσε!