Η πιο σκοτεινή προδοσία: Όταν ο φίλος - ο συναγωνιστής γίνεται αντίπαλος για μια καρέκλα

Στον χώρο του συνδικαλισμού, όπως και σε κάθε συλλογικό χώρο, η προδοσία δεν έρχεται συνήθως από τους αντιπάλους. Οι πιο επώδυνες μαχαιριές δίνονται εκ των έσω — από ανθρώπους που κάποτε θεωρούσες συναγωνιστές, συνοδοιπόρους στον αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Η πίκρα είναι πιο βαθιά όταν η προδοσία γεννιέται από φιλοδοξία ή προσωπικό όφελος. Όταν κάποιος βιάζεται να ανέβει σε θέση ευθύνης χωρίς να υπολογίσει τους συναδέλφους που τον στήριξαν, η πράξη δεν είναι απλώς ανήθικη — είναι καταστροφική για το συλλογικό πνεύμα.

Η εξουσία αποκαλύπτει

Πολλοί αναρωτιούνται αν η εξουσία αλλοιώνει τον άνθρωπο. Η αλήθεια είναι σκληρή: δεν αλλοιώνει, απλώς φανερώνει ποιος ήταν πάντα μέσα του.

Όταν ο συνάδελφος που εμπιστεύτηκες:

• λειτουργεί υπογείως,

• αποστασιοποιείται ξαφνικά,

• υιοθετεί διπλή γλώσσα,

• ή προσπαθεί να σε παρακάμψει για να αναρριχηθεί ο ίδιος,

τότε δεν πρόκειται για στιγμιαία πράξη. Είναι συνειδητή επιλογή — και προδοσία.

Η βιασύνη για τη θέση

Υπάρχουν συνδικαλιστές που δεν αντέχουν να περιμένουν. Δεν χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης, δεν αγωνίζονται μαζί με την ομάδα. Θέλουν αποτέλεσμα «εδώ και τώρα» — ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πετάξουν έξω αυτούς που τους στήριξαν.

Η βιασύνη αυτή προδίδει πρώτα απ’ όλα τον χαρακτήρα τους, πριν προδώσει τους φίλους ή συναγωνιστές.

Όταν η συνεργασία γίνεται ανταγωνισμός

Το χειρότερο χτύπημα δεν είναι η απώλεια μιας θέσης. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος που θεωρούσες δικό σου συναγωνιστή στηρίχθηκε πάνω σου για να ανέβει… και στη συνέχεια σε έσπρωξε στο περιθώριο για να περάσει.

Σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις:

• ποιος ήταν ο πραγματικός του στόχος,

• ποια ήταν η αληθινή του πίστη,

• και πόσο λίγο αξίζει τελικά η «θέση» για την οποία θυσιάστηκαν σχέσεις χρόνων.

Ηθική κατάρρευση και συλλογική αλήθεια

Η προδοσία μέσα στον συνδικαλισμό δεν μένει ποτέ κρυφή. Η ομάδα, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία βλέπουν, αντιλαμβάνονται, καταλαβαίνουν ποιος λειτουργεί τίμια και ποιος κινείται με μικροπολιτικές και διχαστικές πρακτικές.

Ο “βιαστικός” που πάτησε πάνω στους συναδέλφους του σύντομα αποκαλύπτεται:

• γιατί δεν έχει πραγματικά στηρίγματα,

• γιατί δεν έχει χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης,

• γιατί η εξουσία που αποκτά χωρίς αξία χάνεται χωρίς μάχη.

Τι μένει μετά;

Δεν μένει η θέση ή η καρέκλα. Μένει η αίσθηση αδικίας — αλλά και μια βαθύτερη καθαρότητα:

Καλύτερα μόνος με αξιοπρέπεια, παρά προδότης με θέση.

Η θέση μπορεί να αλλάζει χέρια. Η συνείδηση όμως μένει για πάντα.