ΝΤΡΟΠΗ: Όταν η μνήμη ενός Ήρωα γίνεται πεδίο συνδικαλιστικής αντιπαράθεσης

 

Όταν ο πόνος μιας οικογένειας γίνεται αφορμή για σύγχυση και αντιπαράθεση – Χρειάζεται ψυχραιμία, όχι διαίρεση

Συνδικαλιστικός χώρος και ενότητα είναι δύο έννοιες που δύσκολα συμβαδίζουν, όμως υπάρχουν στιγμές που επιβάλλεται να συμβαδίζουν. Η υπόθεση της οικονομικής στήριξης της οικογένειας του αείμνηστου Γεωργίου Λυγγερίδη θα έπρεπε να είναι μία από αυτές· μια στιγμή όπου όλοι κινούνται με σεβασμό, αξιοπρέπεια και κοινό βηματισμό.

Αντί αυτού, τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται μια έντονη δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ της ΠΟΑΣΥ και μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις, καταγγελίες και σκληρές εκφράσεις που, ανεξαρτήτως σκοπιμότητας, τραυματίζουν την εικόνα του συνδικαλιστικού κινήματος και αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό ζητούμενο:
τη στήριξη των ανθρώπων που έχασαν το παιδί τους εν ώρα καθήκοντος.

Η ΠΟΑΣΥ υπερασπίζεται τη θεσμική της θέση

Η Ομοσπονδία έχει καταστήσει σαφές ότι:

• Η ενίσχυση προς την οικογένεια του συναδέλφου αποτελεί πράξη ηθικής και θεσμικής υποχρέωσης.

• Η επιλογή της έκτακτης εισφοράς των 3 ευρώ δεν αποτελεί «εισπρακτική κίνηση», αλλά συμβολική, συμμετοχική πράξη αλληλεγγύης, που ενώνει όλο το προσωπικό.

• Το αποθεματικό της ΠΟΑΣΥ υπάρχει για να διαχειρίζεται συνολικές ανάγκες – και όχι για να παρακάμπτεται η διαδικασία συμμετοχής των Πρωτοβάθμιων Ενώσεων.

• Οι αποφάσεις δεν ελήφθησαν μονομερώς: το ζήτημα εγκρίθηκε ομόφωνα από 24 παρόντα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Με λίγα λόγια, η Ομοσπονδία υπερασπίζεται τη διαφάνεια και τη συλλογικότητα που απαιτεί ο ρόλος της.

Οι αντιδρώντες υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνει διαφορετικός χειρισμός

Από την άλλη πλευρά, ορισμένα μέλη του Δ.Σ. και η ΕΑΥΘ:

• Αμφισβητούν τον τρόπο εφαρμογής της έκτακτης εισφοράς.

• Θεωρούν ότι πρέπει να αξιοποιηθούν κυρίως τα αποθεματικά των Ενώσεων, με απευθείας ενίσχυση στην οικογένεια.

• Εκφράζουν ενστάσεις για το χρονοδιάγραμμα και τον τρόπο λήψης αποφάσεων.

• Ζητούν έκτακτο Δ.Σ. για να συζητηθούν εναλλακτικές λύσεις.

Η διαφωνία τους δεν αφορά τον σκοπό, αλλά το πώς πρέπει να υποστηριχθεί η οικογένεια με τον πιο άμεσο και ορθό τρόπο.

Το πρόβλημα δεν είναι ποιος έχει δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι χάθηκε το μέτρο.

Η πραγματικότητα είναι μία:
και οι δύο πλευρές δηλώνουν ότι θέλουν να βοηθήσουν την οικογένεια.

Όμως ο τρόπος που εξελίσσεται ο δημόσιος διάλογος:

• με βαριές εκφράσεις,

• με προσωπικές αναφορές,

• με υπαινιγμούς περί «φερέφωνων»,

• με εντάσεις στα κοινωνικά δίκτυα

…βάζει σε δεύτερη μοίρα αυτό που πραγματικά έχει σημασία.

Και αυτό, πράγματι, προκαλεί ανησυχία σε όλο το προσωπικό που παρακολουθεί την κατάσταση.

Αυτό που χρειάζεται τώρα δεν είναι ανακοινώσεις – είναι υπευθυνότητα

Δεν υπάρχει τίποτα πιο λάθος από το να δημιουργείται εικόνα «στρατοπέδων» γύρω από ένα τέτοιο ζήτημα.
Η οικογένεια του συναδέλφου δεν χρειάζεται ούτε δημόσιες αντιπαραθέσεις ούτε συνδικαλιστικό ανταγωνισμό.
Χρειάζεται λύσεις, σοβαρότητα και θεσμική συνεννόηση.

Η ουσία χάνεται όταν το ζήτημα μετατρέπεται σε πεδίο αντιπαράθεσης.

Το καθήκον όλων —Ομοσπονδίας, Ενώσεων, στελεχών, συνδικαλιστών— είναι να προστατεύσουν τη σοβαρότητα του θεσμού και την αξιοπρέπεια της μνήμης του Ήρωα συναδέλφου.

Ο σεβασμός δεν αποδεικνύεται με έντονες δηλώσεις.
Αποδεικνύεται με ψυχραιμία, θεσμικότητα και πράξεις.