Ο κ. ΥΕΘΑ και το “αίσθημα εθνικής αποστολής”: Όταν η ευθύνη χάνεται στη ρητορική

 

Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ότι «όσοι στρατιωτικοί παραιτούνται δεν έχουν αίσθημα εθνικής αποστολής», προκλήθηκε κύμα αντιδράσεων σε ολόκληρο το στρατιωτικό και κοινωνικό σώμα.

Η φράση αυτή, βαριά και προσβλητική για χιλιάδες στελέχη που υπηρετούν υπό αντίξοες συνθήκες, ανοίγει ένα κρίσιμο ερώτημα:
ποιος τελικά στερείται αίσθημα εθνικής ευθύνης — ο στρατιωτικός που αγωνίζεται καθημερινά για να επιβιώσει, ή η πολιτική ηγεσία που εδώ και χρόνια αποτυγχάνει να στηρίξει ουσιαστικά τις Ένοπλες Δυνάμεις;

Η αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, οι εξευτελιστικοί μισθοί, οι διαρκείς μεταθέσεις και η αδιαφορία για τις οικογένειες των στελεχών δεν αποτελούν εθνική αποστολή.
Η απαξίωση ανθρώπων που επιλέγουν να αποχωρήσουν ύστερα από χρόνια υπηρεσίας και απογοήτευσης, δείχνει έλλειψη κατανόησης για την πραγματική εικόνα της καθημερινότητας στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Είναι εύκολο να ζητά κανείς “φρόνημα και πίστη”, όταν ζει σε προνομιούχα περιβάλλοντα, μακριά από τις σκοπιές, τα επιδόματα που δεν καταβάλλονται και τις οικογένειες που διαλύονται λόγω συνεχών μετακινήσεων.
Η πολιτική ευθύνη, αν πράγματι σημαίνει κάτι, θα έπρεπε να αρχίζει από την αυτοκριτική.

Η δήλωση του κ. ΥΕΘΑ δεν προσβάλλει μόνο όσους παραιτούνται — προσβάλλει κάθε έντιμο στρατιωτικό που εξακολουθεί να υπηρετεί με αυταπάρνηση, παρά την εγκατάλειψη από το κράτος.
Αν υπάρχει κάτι που λείπει, δεν είναι το “αίσθημα εθνικής αποστολής” των στρατιωτικών. Είναι το αίσθημα δικαιοσύνης και σεβασμού από εκείνους που έχουν την πολιτική ευθύνη να τους στηρίξουν.