Αναλγησία χωρίς όρια: Αστυνομικοί σε ομηρία από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ.

 Η περίπτωση του πατέρα Αριστείδη Σιώτρα, ιερέα και αστυνομικού που εδώ και δέκα μήνες περιμένει μάταια την απόσπασή του για να βρεθεί κοντά στα τρία ανήλικα παιδιά του, δεν είναι μοναδική. Είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες αστυνομικοί σε όλη τη χώρα ζουν την ίδια αγωνία: αιτήσεις για αποσπάσεις, μετακινήσεις, ακόμα και άδειες που καταλήγουν σε «νεκρά συρτάρια». Πίσω από κάθε τέτοια υπόθεση, υπάρχουν οικογένειες που διαλύονται, παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τον γονιό τους, άνθρωποι που υπηρετούν καθημερινά με κίνδυνο τη ζωή τους αλλά δεν έχουν το αυτονόητο: μια ηγεσία που να νοιάζεται.

Και το πρόβλημα δεν σταματά εδώ. Στη FRONTEX, όπου πολλοί συνάδελφοι επέλεξαν να ενισχύσουν την ευρωπαϊκή φύλαξη συνόρων, η κατάσταση είναι εξίσου τραγική. Αντί να τους διευκολύνουν, τους αρνούνται άδειες, τους σπρώχνουν σε παραιτήσεις και τους αναγκάζουν να ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ σε δικαστικούς αγώνες για να δικαιωθούν.

Όλα αυτά έχουν ονοματεπώνυμο: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η ανίσχυρη φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. Μια ηγεσία που δείχνει να μην ενδιαφέρεται για το προσωπικό της, που αδιαφορεί για τις οικογένειες των αστυνομικών, που στέλνει το μήνυμα πως οι ανάγκες και τα δικαιώματα των αστυνομικών είναι «δευτερεύοντα».

Η ΕΛ.ΑΣ. δεν μπορεί να λειτουργεί με ανθρώπους εξαντλημένους, οικογενειακά διαλυμένους και επαγγελματικά απαξιωμένους. Η πολιτεία οφείλει να δει το προσωπικό της όχι σαν αναλώσιμο υλικό, αλλά σαν ανθρώπους με οικογένειες, υποχρεώσεις και δικαιώματα.

Η σιωπή πια δεν είναι επιλογή.