Αναρτήσεις με… καθυστέρηση: Γιατί ο Θάνος Πλεύρης θυμήθηκε τώρα το επεισόδιο με τον μετανάστη στο Σύνταγμα;

 

Με ανάρτησή του στα social media ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνος Πλεύρης, επανέφερε στο προσκήνιο ένα περιστατικό που –όπως ο ίδιος σημειώνει– αφορά επίθεση μετανάστη στους Εύζωνες μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Ο υπουργός έκανε λόγο για «λαθρομετανάστη που προσέβαλε τους Εύζωνες στο Μνημείο», αναφέροντας ότι η αίτηση ασύλου του έχει ήδη διακοπεί από τις 14 Αυγούστου, με πράξη διακοπής και επιστροφής (απέλασης). Παράλληλα, τόνισε ότι με εντολή του το σχετικό αποδεικτικό υλικό θα διαβιβαστεί στον φάκελο του αιτούντος ώστε να αξιολογηθεί σε περίπτωση προσφυγής, υπογραμμίζοντας πως «δεν υπάρχει καμία ανοχή σε τέτοιες συμπεριφορές».

Το ερώτημα: Πότε έγινε το περιστατικό;

Ωστόσο, παρατηρητικοί πολίτες επεσήμαναν μια λεπτομέρεια που αλλάζει τα δεδομένα: στο βίντεο/φωτογραφίες του επεισοδίου οι αστυνομικοί που επεμβαίνουν φορούν χειμερινές στολές, ενώ και ο μετανάστης κρατά στα χέρια του μπουφάν. Αυτό οδηγεί στο εύλογο συμπέρασμα ότι το περιστατικό δεν συνέβη αυτές τις μέρες, αλλά μήνες πριν – κατά την ψυχρότερη περίοδο του έτους.

Αν λοιπόν το συμβάν είναι παλαιότερο, γεννάται το ερώτημα: Γιατί ο υπουργός το ανακίνησε τώρα, και μάλιστα με τόση έμφαση;

Επικοινωνιακή σκοπιμότητα;

Η χρονική συγκυρία δεν είναι τυχαία. Λίγες μέρες πριν από τη ΔΕΘ, όπου αναμένονται εξαγγελίες αλλά και έντονη πολιτική αντιπαράθεση, η επαναφορά ενός περιστατικού που αγγίζει ευαίσθητες χορδές (εθνικά σύμβολα, μεταναστευτικό, ασφάλεια) δείχνει να υπηρετεί περισσότερο επικοινωνιακές ανάγκες, παρά ενημερωτικούς λόγους.

Η ουσία, βέβαια, παραμένει: κάθε προσβολή απέναντι σε εθνικά σύμβολα πρέπει να αντιμετωπίζεται θεσμικά και με σεβασμό στον νόμο. Όμως, όταν τέτοια γεγονότα εργαλειοποιούνται με καθυστέρηση, το βάρος πέφτει όχι τόσο στη συμπεριφορά του δράστη, όσο στην πολιτική χρήση της είδησης.

Αντί η κυβέρνηση να αποδεικνύει στην πράξη ότι η διαχείριση του μεταναστευτικού γίνεται με σοβαρότητα και συνέπεια, επιλέγει να δίνει έμφαση σε περιστατικά που –όπως φαίνεται– ανήκουν στο παρελθόν. Έτσι, το μήνυμα της «μηδενικής ανοχής» θολώνει από την υποψία της σκοπιμότητας.

Γιατί τελικά, άλλο η επιβολή της νομιμότητας, κι άλλο η επιλεκτική χρήση της επικαιρότητας.