«Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Η Ελλάδα στο μικροσκόπιο – Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Μετανάστες και Τύπος στη μαύρη λίστα»

Η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένα «έγγραφο παρατήρησης». Είναι ένας καθρέφτης. Κι όπως κάθε καθρέφτης, δείχνει την πραγματική εικόνα – αυτή που δεν φτιασιδώνεται με επικοινωνιακά τρικ, με γραβάτες στη ΔΕΘ ή με δελτία τύπου υπουργείων.

Αστυνομία: από την «προστασία του πολίτη» στη βιομηχανία καταγγελιών

Όταν μια χώρα καταγράφεται διεθνώς για αστυνομική βία, αυθαιρεσίες, υπέρμετρη χρήση βίας σε διαδηλώσεις και για «τυχαίες» κακομεταχειρίσεις κρατουμένων, το πρόβλημα δεν είναι «μερικά κακά μήλα». Είναι ολόκληρο το δέντρο που σαπίζει. Η κυβέρνηση μπορεί να στήνει φιέστες με «επιτυχημένες επιχειρήσεις» στη Δυτική Αττική, αλλά η διεθνής εικόνα μιλά για κάτι άλλο: για μια Αστυνομία που λογοδοτεί μόνο στον εαυτό της.

Δικαιοσύνη: όταν το ρολόι κολλάει

Η έκθεση δεν κρύβει λόγια. Καθυστερήσεις, παρεμβάσεις, δίκες που τραβούν χρόνια, αποφάσεις που μένουν ανεκτέλεστες. Μια δικαιοσύνη που λειτουργεί με ταχύτητες «σχολικού λεωφορείου» και αφήνει τους πολίτες έρμαια. Και να ήταν μόνο αυτό; Η εικόνα μιας Δικαιοσύνης που συχνά «ζυγίζει» με πολιτικά κριτήρια υποθέσεις είναι πλέον διεθνώς καταγεγραμμένη.

Μετανάστευση: το ανοιχτό τραύμα

Αν πιστέψει κανείς την κυβέρνηση, «η Ελλάδα φυλάει τα σύνορα της Ευρώπης». Αν διαβάσει την έκθεση, θα δει καταγγελίες για pushbacks, κακομεταχείριση αιτούντων άσυλο, άθλιες συνθήκες διαβίωσης και επιλεκτική «ευαισθησία». Εικόνα που τσακίζει την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας και εκθέτει ανεπανόρθωτα την ίδια την κοινωνία μας.

Τύπος: όταν η δημοκρατία μπαίνει στο mute

Η πιο βαριά καμπάνα όμως είναι για την ελευθερία του Τύπου. Η Ελλάδα φιγουράρει στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της Ε.Ε. κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Δημοσιογράφοι παρακολουθούνται, απειλούνται, αποκλείονται, δολοφονούνται – και όλα αυτά «κουκουλώνονται» με ύφος «δεν τρέχει τίποτα». Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταγράφει αυτό που κάθε πολίτης ξέρει: ο Τύπος στην Ελλάδα δεν είναι ελεύθερος. Είναι ελεγχόμενος, στραγγαλισμένος και χρηματοδοτούμενος κατά παραγγελία.

Το πραγματικό πρόβλημα

Δεν είναι η Αμερική που «μας τη λέει». Το πρόβλημα είναι ότι η εικόνα που δίνει η έκθεση τη ζούμε καθημερινά. Στα ΜΑΤ που βαράνε φοιτητές, στα δικαστήρια που σέρνουν υποθέσεις για χρόνια, στους μετανάστες που ζουν σε σκηνές, στους δημοσιογράφους που κάνουν ρεπορτάζ με την πλάτη στον τοίχο.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται την Ουάσιγκτον για να καταλάβει την κατάντια της. Χρειάζεται απλά να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Και ο καθρέφτης είναι ανελέητος: αστυνομική αυθαιρεσία, δικαστική ανεπάρκεια, μεταναστευτική υποκρισία, φίμωση του Τύπου.

Κι όσο οι κυβερνώντες συνεχίζουν να βαφτίζουν την παρακμή «επιτυχία», τόσο το χάσμα με την πραγματικότητα θα μεγαλώνει.