Ο συνδικαλισμός χρειάζεται έργο, όχι κραυγές του Ευάγγελου Πατσαρούχα

 Ο συνδικαλισμός υπήρξε ιστορικά ένας από τους πιο θεμελιώδεις θεσμούς υπεράσπισης των εργαζομένων. Είναι ένας θεσμός που στηρίζεται στη συλλογική φωνή, στη διεκδίκηση, στη συμμετοχή. Στον χώρο της Αστυνομίας, η ύπαρξη ενός υγιούς και αποτελεσματικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα γίνεται φανερό ότι ο συνδικαλισμός περνάει μια κρίσιμη φάση. Αντί για σύνθεση και ενότητα, συχνά βλέπουμε αντιπαραθέσεις, καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης και ένα γενικότερο κλίμα που δεν βοηθά τον σκοπό για τον οποίο υπάρχουμε: την υπεράσπιση των συναδέλφων μας.

Η διχόνοια, όσο «καλοπροαίρετη» κι αν παρουσιάζεται, δεν φέρνει αποτελέσματα. Η σύγκρουση για τη σύγκρουση δεν έχει θέση σε έναν χώρο που οφείλει να υπηρετεί το κοινό συμφέρον. Ο υγιής συνδικαλισμός βασίζεται σε αξίες: στον διάλογο, στη συνεργασία, στη διαφάνεια, στην αμοιβαία κατανόηση και – πάνω απ’ όλα – στην παραγωγή ουσιαστικού έργου.

Έργο που μετριέται με πράξεις, με λύσεις, με καθημερινή παρουσία δίπλα στον συνάδελφο. Έργο που προκύπτει μέσα από υπευθυνότητα, σχεδιασμό και επιμονή, και όχι μέσα από την ανακύκλωση αντιπαραθέσεων και την υπερπροβολή του εγώ έναντι του εμείς.

Ο συνδικαλισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι μέσο προσωπικής ανάδειξης. Δεν είναι μηχανισμός επιβολής απόψεων. Είναι μέσο προσφοράς. Είναι η δέσμευση κάποιων ανθρώπων να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια για το κοινό καλό. Και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός που έχει αξία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπογραμμίσουμε κάτι που οφείλει να αποτελεί αυτονόητο κανόνα: οι δημόσιες τοποθετήσεις, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οφείλουν να γίνονται με σύνεση, σεβασμό και πλήρη επίγνωση της ιδιότητας που φέρουμε. Θέματα που αφορούν τον ευαίσθητο χώρο της Αστυνομίας δεν προσφέρονται για άτυπες αντιπαραθέσεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς. Οι δημόσιες συμπεριφορές των εκπροσώπων – και ιδίως των Πρωτοβάθμιων Σωματείων – πρέπει να σέβονται απολύτως τους καταστατικούς κανόνες και το κύρος του επαγγέλματός μας. Ο δημόσιος λόγος δεν είναι πεδίο εκτόνωσης, αλλά πεδίο ευθύνης.

Τα όποια επιτεύγματα, η προσφορά και το έργο κάθε πλευράς μπορούν – και οφείλουν – να αναδεικνύονται την κατάλληλη στιγμή: όταν έρθει η ώρα της κρίσης από τους συναδέλφους, δηλαδή στις εκλογές. Τότε είναι ο χρόνος της αποτίμησης, της σύγκρισης, της επιλογής.

Φυσικά καθημερινά επιτυγχάνονται πράγματα στον συνδικαλιστικό χώρο – και αυτά αξίζει να αναδεικνύονται δημόσια. Όχι για λόγους αυτοπροβολής, αλλά για λόγους ενημέρωσης, διαφάνειας και ενθάρρυνσης. Και αυτό πρέπει να γίνεται θεσμικά και καταστατικά, μέσα από τις επίσημες ανακοινώσεις των Ομοσπονδιών. Ο συντονισμός και ο σεβασμός της ιεραρχίας είναι απαραίτητοι, γιατί η μεμονωμένη και ανεξέλεγκτη προβολή επιτυχιών, χωρίς θεσμική κάλυψη, δεν ενώνει – αντίθετα, δημιουργεί διάσπαση. Ούτως ή άλλως γνωρίζουμε άπαντες ότι η ιεραρχία είναι το "Α" και το "Ω" στο δικό μας επάγγελμα.

Αν θέλουμε πραγματικά να σεβαστούμε την αποστολή μας, αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες αυτών που μας εμπιστεύονται, τότε πρέπει να επικρατήσει το νόημα της συλλογικής δράσης, κοιτώντας μπροστά, με καθαρή σκέψη και προσανατολισμό στην ουσία.

Η πολυφωνία είναι απαραίτητη – όταν συνοδεύεται από σεβασμό και προτάσεις. Η διαφωνία είναι φυσιολογική – όταν οδηγεί σε βελτίωση. Όμως η διάσπαση, ο ανταγωνισμός, οι προσωπικές στρατηγικές, δεν προσφέρουν τίποτα στο σύνολο.

Οφείλουμε όλοι να θυμηθούμε ότι ο στόχος δεν είναι να επικρατήσει κάποιος. Ο στόχος είναι να λυθούν προβλήματα. Να υποστηριχθούν συνάδελφοι. Να βελτιωθούν οι συνθήκες. Να ακουστεί η φωνή μας όπου πρέπει, με σοβαρότητα και δύναμη.

Καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, διότι τέτοιες συμπεριφορές μόνο συνθήκες συμμαχίας σε κοινό αγώνα δεν τις λες και ειδικά αν γίνονται και δημόσια. Ο χρόνος δεν περιμένει και οι ανάγκες των εργαζομένων είναι πιεστικές και καθημερινές.

Ο υγιής συνδικαλισμός είναι αυτός που δημιουργεί, που ενώνει, που εμπνέει. Είναι αυτός που χτίζεται με ήθος και σταθερότητα. Και αυτή είναι η κατεύθυνση που οφείλουμε να ακολουθήσουμε.

Γιατί τελικά, δεν θα κριθούμε από το ποιος μίλησε πιο δυνατά, αλλά από το τι αφήσαμε πίσω μας.

Του Ευάγγελου Πατσαρούχα  Μελος Δ.Σ Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Φθιώτιδας