Οι ληστές πυροβόλησαν, ο αστυνομικός τραυματίστηκε, η Δικαιοσύνη… τους άφησε ελεύθερους

Χθες γράψαμε για την ντροπιαστική αμέλεια του Κράτους να τιμήσει τον Ιωάννη Οικονόμου, τον αστυνομικό που τραυματίστηκε βαριά στην αιματηρή ληστεία των Φαρσάλων το 2010 και πέθανε χρόνια αργότερα χωρίς να του απονεμηθεί η παραμικρή τιμητική διάκριση.

Σήμερα, η συνέχεια είναι ακόμη πιο πικρή:
Όχι μόνο δεν τιμήθηκε. Όχι μόνο εγκαταλείφθηκε. Αλλά οι δράστες της ληστείας που άνοιξαν πυρ και τον τραυμάτισαν σοβαρά... τελικά αθωώθηκαν.

Η δεύτερη προδοσία: Δεν έφτανε που δεν τιμήθηκε. Οι δράστες της ληστείας που παραλίγο να τον σκοτώσει, τελικά… αθωώθηκαν.

Η ιστορία του αστυνομικού Ιωάννη Οικονόμου δεν σταματά στον τραυματισμό του, στη σωματική εξασθένηση, στην εγκατάλειψη από την ΕΛ.ΑΣ., ούτε καν στον θάνατό του από covid με βαρύ υπόβαθρο. Συνεχίζεται, με την τελική σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι:

Το 2013, οι ληστές που άνοιξαν πυρ και τον τραυμάτισαν σοβαρά με καλάσνικοφ, αφέθηκαν ελεύθεροι.

Όχι επειδή αποδείχτηκε ότι ήταν αθώοι. Όχι επειδή τελείωσε η ποινή τους. Αλλά επειδή κάποιος γραμματέας… ξέχασε να ειδοποιήσει εγκαίρως τους συνηγόρους τους εντός της νόμιμης προθεσμίας για υποβολή υπομνημάτων.

Η γραφειοκρατία νίκησε ξανά τη Δικαιοσύνη

Σύμφωνα με την τότε ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Λάρισας, το βούλευμα κράτησης των τριών κακοποιών ακυρώθηκε λόγω μιας διαδικαστικής παράλειψης. Η ουσία της υπόθεσης δεν απασχόλησε κανένα. Όπως δεν απασχόλησε και ο τραυματίας αστυνομικός, που είχε ήδη περάσει στο περιθώριο.

Εκείνος πάλευε να περπατήσει, εκείνοι ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στην κοινωνία.

«Μόνο εμείς τιμωρούμαστε. Οι κακοποιοί βγαίνουν έξω»

Με πικρία, οργή και απογοήτευση, η ανακοίνωση της Ένωσης Λάρισας έλεγε αυτό που γνωρίζουν καλά όλοι όσοι υπηρετούν την αστυνομία:

«Τελικά θα βρεθεί κάποιος να αναλάβει τις ευθύνες του; Υπάρχει αρμόδιος πειθαρχικός έλεγχος ή μόνο στην Υπηρεσία μας οι απολογίες και οι διαθεσιμότητες υπάρχουν έστω και για “ψύλλου πήδημα”;»

Αυτή είναι η πραγματικότητα: οι αστυνομικοί δίνουν μάχη με οπλισμένους ληστές, και μετά βλέπουν τους ίδιους να αποφυλακίζονται για λάθη τρίτων. Ενώ εκείνοι τιμωρούνται για υπερωρίες, για... ελλείψεις σε αναφορές, για «λάθος διατύπωση» σε ανακοινώσεις.

Ο Ιωάννης Οικονόμου δεν αθωώθηκε ποτέ από τα τραύματά του

Ο ίδιος δεν ζήτησε εκδίκηση. Ούτε τιμές. Ούτε παρελάσεις. Ήθελε μόνο να υπηρετήσει. Να επιστρέψει. Να συνεχίσει να προσφέρει. Δεν του το επέτρεψαν. Ούτε η σωματική του κατάσταση, ούτε το ίδιο το σύστημα που τον εγκατέλειψε.

Οι κακοποιοί απέφυγαν τη δίκη. Ο ίδιος δεν απέφυγε τις συνέπειες της θυσίας του.

Και η Πολιτεία, πού ήταν;

Ούτε στη βράβευση. Ούτε στη θεραπεία. Ούτε στην τιμωρία των δραστών. Η Πολιτεία ήταν απούσα σε όλα τα στάδια.

Η μόνη τιμή ήρθε από την Ένωση, από τους συναδέλφους. Αυτούς που πολεμούν μαζί, που θρηνούν μαζί, που θυμούνται όταν όλοι οι άλλοι ξεχνούν.

Και μια υπενθύμιση: Όταν η Δικαιοσύνη γίνεται γραφειοκρατία, και η ΕΛ.ΑΣ. ξεχνά τα δικά της παιδιά, τότε το κράτος χάνει το δικαίωμα να λέγεται ευνομούμενο.