Ο αστυνομικός που δεν τιμήθηκε ποτέ: Όταν η ΕΛ.ΑΣ. θυμάται μόνο τους νεκρούς

 

Ένας ακόμη ήρωας που δεν έγινε “ήρωας” στα χαρτιά. Γιατί; Δεν πέθανε επί τόπου.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται — μόνο που δεν πρόκειται για σενάριο, αλλά για την πραγματική ζωή των ανθρώπων που υπερασπίζονται τη δημόσια ασφάλεια με το ίδιο τους το σώμα. Που ματώνουν στο καθήκον, επιβιώνουν και μετά… ξεχνιούνται.

Στις 2 Ιουλίου 2010, στα Φάρσαλα, σημειώνεται αιματηρή ληστεία σε υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Δύο ένοπλοι με καλάσνικοφ εισβάλλουν, αρπάζουν χρήματα και διαφεύγουν με τη βοήθεια συνεργού. Δεν είχαν υπολογίσει όμως την άμεση ανταπόκριση των αστυνομικών. Το περιπολικό φτάνει στο σημείο μέσα σε ελάχιστα λεπτά —τόσο γρήγορα που οι δράστες δεν πρόλαβαν να απομακρυνθούν. Αν καθυστερούσε δύο ή τρία λεπτά ακόμη, θα είχαν χαθεί. Ο διοικητής του Τμήματος και ο γραμματέας —ναι, ο "αστυνομικός γραφείου", όχι ο “επιχειρησιακός”— παίρνουν όπλα και εμπλέκονται άμεσα. Εκεί, δέχονται καταιγισμό πυρών. Ο γραμματέας τραυματίζεται σοβαρά στη μηριαία αρτηρία.

Ο γραμματέας, αστυνομικός Ιωάννης Οικονόμου, τραυματίζεται σοβαρά στη μηριαία αρτηρία από τα πυρά των ληστών. Δίνει μάχη για τη ζωή του, χειρουργείται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας και τελικά επιβιώνει. Όχι όμως χωρίς συνέπειες: τα τραύματα άφησαν πίσω μόνιμες σωματικές αδυναμίες, που με τα χρόνια τον εξασθένησαν σωματικά .

Η επιτροπή έκρινε: Δεν συντρέχουν λόγοι βράβευσης

Παρά την αυταπάρνησή του, η ΕΔΕ αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχουν λόγοι ηθικής αναγνώρισης. Ο αξιωματικός που την υπέγραψε, αργότερα έγινε αντιστράτηγος, έβαλε την τελευταία υπογραφή στην επίσημη λήθη. Ο Ιωάννης Οικονόμου δεν τιμήθηκε ποτέ από το Σώμα για τον τραυματισμό του. Ούτε από το Υπουργείο. Ούτε από το κράτος.

Πέθανε από covid, όχι από σφαίρα. Και γι’ αυτό ξεχάστηκε.

Χρόνια μετά, με εξασθενημένο οργανισμό και χωρίς καμία μέριμνα ή στήριξη, ο Ιωάννης Οικονόμου χάθηκε μέσα στην πανδημία του κορονοϊού. Δεν αναγνωρίστηκε ούτε ως θύμα του καθήκοντος, ούτε ως σύμβολο θυσίας. Έμεινε μόνος —όπως τόσοι άλλοι που δεν “πέθαναν επί τόπου”.

Η μόνη αναγνώριση ήρθε… μετά θάνατον, και όχι από την Πολιτεία. Ήρθε από την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Λάρισας, που τίμησε τον γιο του, Δόκιμο Αστυφύλακα Γεώργιο Οικονόμου, σε μια λιτή εκδήλωση μνήμης μετά το μνημόσυνο του πατέρα του. Του παρέδωσαν μια εικόνα του Αγίου Αρτεμίου, προστάτη της Ελληνικής Αστυνομίας.

Μια εικόνα. Όχι μετάλλιο.

Δεν είναι ότι δεν ήξεραν. Είναι ότι δεν ήθελαν. Δεν κινήθηκε καμία διαδικασία. Δεν υπήρξε πολιτική βούληση. Κανείς δεν συγκινήθηκε. Γιατί, βλέπετε, δεν έκανε προσφυγή. Δεν πήγε στα δικαστήρια. Δεν απαίτησε — γιατί είχε τα τραύματά του να διαχειριστεί.

Κι όμως, σε άλλες περιπτώσεις, μόνο μετά από δικαστικές αποφάσεις έρχεται η ΕΛ.ΑΣ. να απονείμει τα αυτονόητα. Μετά από κοινωνική κατακραυγή. Μετά από χρόνια.

Πόσοι άλλοι «Οικονόμου» υπάρχουν στην ΕΛ.ΑΣ.;

Η σιωπή της Πολιτείας είναι πιο θορυβώδης από κάθε τιμή. Η υποκρισία των τελετών και των μεταλλίων που δίνονται όταν πια δεν μπορούν να αποφευχθούν, προσβάλλει τη μνήμη όσων υπηρέτησαν πραγματικά.

Η ΕΛ.ΑΣ. δεν οφείλει μόνο μετάλλια. Οφείλει δικαιοσύνη.

Αν δεν μπορεί να τιμήσει αυτούς που στάθηκαν όρθιοι με αίμα στο σώμα τους, τότε δεν έχει κανένα δικαίωμα να χειροκροτεί όταν πια είναι αργά.

📌 Σημείωση: Ο Ιωάννης Οικονόμου δεν ζήτησε τίποτα. Η Πολιτεία του χρωστούσε. Και ακόμη του χρωστάει.

Αύριο: Το δεύτερο χτύπημα.
Όχι από καλάσνικοφ. Από τη Δικαιοσύνη.
Οι δράστες ελεύθεροι, ο τραυματίας ξεχασμένος. Η τελική προσβολή.