Γενοκτονία των Ποντίων: 106 Χρόνια Μνήμης και Αξιοπρέπειας

 

Δεν ήταν πόλεμος. Ήταν εξόντωση. Ήταν Γενοκτονία.

Η 19η Μαΐου δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι η κραυγή μνήμης 353.000 ψυχών που δεν πρόλαβαν να φωνάξουν. Είναι το αίμα των προγόνων μας που ποτίζει ακόμα τον Πόντο, την Αμισό, την Τραπεζούντα, την Κερασούντα. Είναι η μέρα που ο Ποντιακός Ελληνισμός μπήκε στη μαύρη σελίδα της ιστορίας με πόνο, αίμα, δάκρυα.

Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα με σκοπό –όπως δήλωνε– να «επαναφέρει την τάξη». Στην πραγματικότητα, ξεκινά τη δεύτερη και πιο βάναυση φάση του σχεδίου εξάλειψης κάθε ίχνους ελληνισμού από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.

Μεθοδικότητα, αγριότητα, συστηματικός τρόμος.
Βιασμοί. Σφαγές. Πορείες θανάτου. Παιδιά που χάθηκαν στα βουνά. Μανάδες που κρύβουν την ψυχή τους στο στήθος τους και θάβουν τα παιδιά τους με τα νύχια στο χώμα. Γέροντες που ξεψύχησαν αμίλητοι, με το βλέμμα στραμμένο προς τη θάλασσα της πατρίδας.

Το έγκλημα ήταν οργανωμένο. Και ήταν γενοκτονία.

Το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει τη γενοκτονία όταν πληρούνται τα στοιχεία της πρόθεσης και της μεθοδικότητας. Και στον Πόντο, τίποτα δεν έγινε τυχαία. Οι Νεότουρκοι πρώτα, και αργότερα ο Κεμάλ, εκτέλεσαν ένα σχέδιο που είχε έναν στόχο: την εξαφάνιση της ποντιακής ταυτότητας.

353.000 νεκροί. Άγνωστος αριθμός αγνοουμένων. Χιλιάδες εκτοπισμένοι. Ένας πολιτισμός ξεριζωμένος.

Κι όμως, 106 χρόνια μετά, η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να σιωπά. Η γενοκτονία των Ποντίων δεν έχει αναγνωριστεί επισήμως από τα Ηνωμένα Έθνη, δεν διδάσκεται όπως της αξίζει, δεν συγκινεί όσο θα έπρεπε. Ίσως γιατί ενοχλεί. Γιατί η αλήθεια πάντα ενοχλεί.

Όμως εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Δεν ζητιανεύουμε, δεν εκλιπαρούμε. Απαιτούμε:

• Την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων σε παγκόσμιο επίπεδο.

• Την ένταξή της στην εκπαιδευτική ύλη.

• Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Γιατί ο ξεριζωμός δεν ήταν το τέλος. Ήταν η αρχή της αντίστασης. Οι Πόντιοι της διασποράς, τα παιδιά και τα εγγόνια των επιζησάντων, κράτησαν τη γλώσσα, τα ήθη, τα τραγούδια, τον χορό, την τιμή. Και σήμερα, 106 χρόνια μετά, είμαστε εδώ – και θυμόμαστε.

Γιατί όποιος ξεχνά, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει.

Γιατί η σιωπή σκοτώνει τη μνήμη, και η μνήμη είναι ζωή.

Η 19η Μαΐου είναι ημέρα Εθνικής Μνήμης. Και θα παραμείνει τέτοια.

Δεν ξεχνάμε. Δεν σιωπούμε. Δεν συγχωρούμε.