TASER, σπρέι και πλαστικές σφαίρες: Ο επικίνδυνος εκτροχιασμός του συνδικαλιστικού λόγου στην ΕΛ.ΑΣ.

 

Όταν ο ρόλος των συνδικαλιστών ξεπερνά τα θεσμικά όρια και φλερτάρει με την επιχειρησιακή αυθαιρεσία, η κοινωνική αποδοκιμασία είναι το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα.

Σε μια περίοδο όπου η κοινωνική ένταση είναι υπαρκτή και η Αστυνομία δοκιμάζεται καθημερινά στο πεδίο, ορισμένοι συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. φαίνεται να έχουν ξεχάσει τον θεσμικό τους ρόλο, προτείνοντας δημόσια τη χρήση σπρέι πιπεριού, συσκευών TASER, ακόμη και πλαστικών σφαιρών, σε περιστατικά καθημερινής αστυνόμευσης.

Αντί να εκπροσωπούν τα εργασιακά συμφέροντα των συναδέλφων τους, μετατρέπονται σε αυτόκλητους επιχειρησιακούς συμβούλους, κάνοντας προτάσεις που δεν ανησυχούν μόνο την κοινωνία· ανησυχούν και πολλούς ένστολους, που καταλαβαίνουν ότι τέτοια μέσα δεν λύνουν προβλήματα – τα πολλαπλασιάζουν.

 Δεν είναι αυτή η δουλειά του συνδικαλιστή

Ο συνδικαλισμός έχει ως αποστολή την προάσπιση δικαιωμάτων, την αξιοπρέπεια στον εργασιακό χώρο, τη διαμεσολάβηση με την πολιτεία – όχι την προώθηση μέτρων καταστολής ή την υποκατάσταση της φυσικής ηγεσίας. Οι αποφάσεις για εξοπλισμό, χρήση μέσων και εκπαίδευση ανήκουν αποκλειστικά στην πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. και όχι σε εκπροσώπους εργαζομένων.

Η ρητορική που εξωθεί σε κλιμάκωση της έντασης και προωθεί την ενίσχυση του «οπλοστασίου» της Αστυνομίας, είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα, επικίνδυνη πολιτικά και θεσμικά και βάζει σε κίνδυνο ολόκληρη τη σχέση του Σώματος με την κοινωνία.

Η Αμερική ως παράδειγμα προς αποφυγή

Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να «μοιάσει» σε πιο αυστηρά μοντέλα αστυνόμευσης. Όμως, ακόμη και στις ΗΠΑ – μια χώρα όπου η αστυνομική βία είναι σχεδόν θεσμικά ανεκτή, η κατάχρηση τέτοιων μέσων οδηγεί σε κοινωνική και πολιτική κατακραυγή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το περιστατικό στη Νέα Υόρκη, όπου αστυνομικοί πέρασαν χειροπέδες και έριξαν σπρέι πιπεριού σε εννιάχρονο κορίτσι, κατά τη διάρκεια παρέμβασης σε οικογενειακό επεισόδιο. Δεν υπήρξε τραυματισμός, δεν υπήρξε θάνατος – και όμως, η κοινωνία ξεσηκώθηκε.

Σε μια χώρα όπου η αστυνομική αυθαιρεσία συχνά “κανονικοποιείται”, αυτό το “ήπιο” – για τα αμερικανικά δεδομένα – συμβάν προκάλεσε σάλο, διαδηλώσεις υπό χιονόπτωση και την άμεση διαθεσιμότητα των εμπλεκόμενων αστυνομικών. Γιατί η βία απέναντι σε παιδί, όσο "διαχειρίσιμη" κι αν εμφανίζεται, δεν συγχωρείται ηθικά από καμία κοινωνία.

 Αν θέλουν να διοικούν, ας δώσουν εξετάσεις

Αν κάποιοι συνδικαλιστές θεωρούν εαυτούς ικανότερους από την πολιτική και φυσική ηγεσία, θα πρέπει να διεκδικήσουν θέσεις διοίκησης με τους θεσμικούς όρους – όχι με δημόσιες κορώνες στα κανάλια και «επιχειρησιακές» αναλύσεις από τηλεοπτικά πάνελ. Το να αναλαμβάνει ρόλο στρατηγού ο εκπρόσωπος ενός σωματείου δεν είναι απλώς υπέρβαση ρόλου – είναι ασέβεια στον θεσμό που υπηρετεί.

 Ο παλιός συνδικαλισμός κάτι δίδαξε

Οι παλιοί συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ., ακόμη και όσοι προέρχονταν από τον συντηρητικό χώρο, είχαν επίγνωση του ρόλου τους. Πολλοί από αυτούς έφτασαν μέχρι τη Βουλή ή και υπουργικές θέσεις, γιατί ακριβώς πολιτεύτηκαν με μετριοπάθεια, θεσμική σοβαρότητα και κοινωνική ευαισθησία.

Δεν έπαιζαν με σπίρτα. Ούτε με όπλα. Ήξεραν ότι ο συνδικαλισμός χωρίς κοινωνική στήριξη καταρρέει, και ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει κανένα μέλλον χωρίς την κοινωνία δίπλα της.

 Για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη, πρέπει πρώτα να την αξίζουν

Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από μια Αστυνομία που εμπνέει εμπιστοσύνη, όχι φόβο. Μια Αστυνομία που προστατεύει τους πολίτες, όχι που τους αντιμετωπίζει ως αντιπάλους. Σε αυτό το πλαίσιο, ο συνδικαλιστικός λόγος οφείλει να κινείται με θεσμική σοβαρότητα και όχι να υιοθετεί ρητορική όξυνσης ή επιχειρησιακής υπέρβασης.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στην ΕΛ.ΑΣ. έχουν ιστορικά αποδείξει ότι μπορούν να είναι γέφυρα με την κοινωνία και όχι εμπόδιο. Αυτός ο ρόλος, σήμερα, είναι πιο κρίσιμος από ποτέ.

Γιατί στο τέλος, αν η Αστυνομία δεν έχει την κοινωνία δίπλα της, δεν θα μπορέσει να κερδίσει τίποτα.
Και όσοι διεκδικούν την εμπιστοσύνη των πολιτών, οφείλουν πρώτα να αποδείξουν ότι την αξίζουν.