Ο πιο ευάλωτος οργανισμός είναι η ΕΛ.ΑΣ.

Τα γεγονότα το αποδεικνύουν κάθε φορά που διαπράττονται εγκλήματα από αστυνομικούς. Οι μακρόσυρτες καθημερινές αναφορές στα μέσα και στον τύπο γενικότερα δίνουν εξεζητημένα δυναμικό παρών. Μια τέτοια διατήρηση στην επικαιρότητα, μόνο κακό κάνει στον οργανισμό. Ουδείς αμφιβάλει ότι όλα πρέπει να καταγράφονται, να προβάλλονται, να καταδικάζονται και να ρίχνεται άπλετο φως σε κάθε ειδεχθές έγκλημα, όπως εν προκειμένω με το αστυνομικό ζεύγος που ασελγούσε στα ανήλικα τέκνα τους.

 Όλα όμως πρέπει να έχουν ένα τέλος. Η δημοσιογραφική τακτική έχει την τάση να επιμένει. Βέβαια τα πατήματα των συνεχών αυτών αναφορών, εδράζονται στην εσωτερική δομή του σώματος που όλοι κάτι έχουν να πουν. Συνδικαλιστές πρώην και νυν που προέρχονται από μια ανομοιογένεια προέλευσης και με διαφορετικούς τρόπους πρόσληψης, εξωτερικεύουν τις παθογένειες τους, για να ισχυροποιήσουν την θέση τους στην πανσπερμία του  αστυνομικού στερεώματος. 

Προερχόμενοι από πανελλήνιες εξετάσεις, από τον μπάρμπα στην Κορώνη, από ειδικούς φρουρούς, συνοριοφύλακες κ.λ.π. θεωρώντας κατά κάποιο τρόπο τους αστυνομικούς αποβράσματα της κοινωνίας, με το πρόσχημα ότι δεν έχουν θέση στο σώμα. Μια τέτοια αδικαιολόγητη διατήρηση στην επικαιρότητα και μια διαρκή δήθεν διευρυμένη πλην όμως προσχηματική ερμηνεία με αντάλλαγμα τις εφήμερες   εντυπώσεις μόνο κακό κάνουν.

Ακόμη και τα πολλά σούρτα φέρτα της επισήμου εκπροσώπου τύπου του αρχηγείου από κανάλι σε κανάλι καθίσταται πλέον υπερβολή. Σε κανέναν άλλον οργανισμό του δημοσίου δεν υφίσταται εκπρόσωπος με τόσο διευρυμένες αρμοδιότητες. Όλα πρέπει να έχουν ένα μέτρο…