Μια αληθινή ιστορία από την κατοχή στην Κύπρο

 

 Με την Μαρία αλληλογραφούσαμε... 

Αφορμή γιά αυτή την επικοινωνία ήταν ο Αττίλας. Μία φιλόλογός μας στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου με αρκετές ανθρώπινες ευαισθησίες μας πρότεινε να αλληλογραφήσουμε με παιδιά της ηλικίας μας στην Κύπρο που βίωσαν την εισβολή τον Ιούλιο του 74. Μας έφερε κάποιες διευθύνσεις, άγνωστο που τις βρήκε. Μας το αποκάλυψε πολύ αργότερα. Ήταν όμως Κυπριακής καταγωγής και η ίδια.

 Στην κλήρωση που τράβηξα μου έτυχε η Μαρία από τον Άγιο Επίκτητο! Έστειλα την πρώτη μου επιστολή σε po box θυρίδα στην Κερύνεια. Η απάντηση άργησε να έρθει, όπως και στους περισσότερους συμμαθητές μας. Φυσικά ο πόλεμος ήταν η αιτία. Είχαν περάσει οκτώ μήνες περίπου και τον Φεβρουάριο του 1975 σε ηλικία 15 ετών μάθαινα ότι η Μαρία είχε άλλα τέσσερα αδέρφια και αυτή ήταν η μικρότερη, σχεδόν συνομήλική μου.

 Γεννημένη τον Δεκέμβριο του 1960. Εγώ είχα γεννηθεί του Σωτήρος την ίδια χρονιά και αυτή ζούσε πια σε ορφανοτροφείο! Οι γονείς της είχαν χαθεί τις πρώτες μέρες της εισβολής. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να ζει ο ένας ή και οι δύο ακόμη, αν δεν επέστρεφε νωρίτερα του αναμενομένου ο αστυνομικός πατέρας της, εκείνη τη μέρα. Ήταν η 28η Ιουλίου, οκτώ μέρες από την εισβολή και οι μάχες είχαν περιοριστεί κατά κάποιο τρόπο και το χωριό τους δεν είχε πολλές απώλειες. 

Φάνηκε να το σεβάστηκαν οι εισβολείς, γιατί ανάμεσά τους ζούσαν αρκετοί Τουρκοκύπριοι. Στην επιστολή δεν αναφέρονταν πολλές λεπτομέρειες για το πως βίωσε την εισβολή, ή άγνωστη φίλη μου, αλλά ζητούσε να της απαντήσω εκ νέου για την δικιά μου οικογένεια και πως θα ήθελε όταν τελείωνε το σχολείο και θα έρχονταν στην Αθήνα για σπουδές να γνωριστούμε ή να με επισκέπτονταν στη Θεσσαλονίκη όπου ζούσα. 

Αναφέρθηκα λεπτομερώς για την δικιά μου οικογένεια, την ευχαρίστησα και ανέμενα εκ νέου την απάντησή της, εσωκλείοντας και μια φωτογραφία μου. Ήταν λάθος μου αυτή η κίνηση σκέφτηκα όταν ήδη είχα ταχυδρομήσει την επιστολή μου. Ήταν σαν να ζητούσα και μια αντίστοιχη δικιά της. Δεν σκέφθηκα τα δεινά που υφίσταντο από τους εισβολείς και έσπευσα να δικαιολογηθώ με νέα επιστολή.

 Να μη λάβει σοβαρά υπόψιν της, την εφηβική μου αβλεψία, δικαιολογώντας με. Αλλά και πάλι το μετάνιωσα. Η παρορμητικότητά μου δεν είχε όρια. Μάταια περίμενα την απάντησή της, γιατί δεν έφτασε ποτέ. Η δασκάλα μας η Κα Χατζηανδρέου μας τα εξήγησε όλα την επόμενη χρονιά που έγινε και Γυμνασιάρχης στο σχολείο μας. Η μητέρα της Μαρίας, που ήταν η αδελφή της δασκάλας μας και ο πατέρας της είχαν δολοφονηθεί.

 Η Μαρία ήταν η νέα μας συμμαθήτρια, την επόμενη χρονιά. Την έφερε μαζί της η θεία της. Ο φόβος ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπό της και έκανε καιρό να το ξεπεράσει. Ήταν μπροστά στο περιστατικό του βιασμού της μητέρας της και την αντίδραση του πατέρα της που είδε την σκηνή και σκότωσε τον βιαστή της Ανδρούλας της συζύγου του

. Ήταν ντόπιος Τουρκοκύπριος και όχι στρατιώτης…

 Όλοι οι συμμαθητές μας είχαν τον ίδιο αποδέκτη, ήταν η Μαρία Χαραλάμπους. Η δασκάλα μας δημιούργησε μια θυρίδα με τον ίδιο κωδικό με 25 διαφορετικά επώνυμα που κατέληξαν όλα στην ίδια θυρίδα και τα έδωσε στη Μαρία να τα διαβάσει. Προφανώς και όλοι μας εκφράζαμε την συμπόνοια για τους διαφορετικούς φίλους που πιστεύαμε ότι ήταν. Στην Τρίτη Λυκείου σε μια συγκινητική γιορτή αποφοίτησης μας αποκάλυψε το μυστικό η δασκάλα μας. 

Η Μαρία σήμερα ζει στο Λονδίνο με την οικογένειά της.