Νέοι Αστυνομικοί:Ποιος στηρίζει την ΥΜΕΤ; Οι μάχιμοι βλέπουν την υπηρεσία να αποδυναμώνεται

Το πρόσφατο άρθρο της «Σύγχρονης Αστυνομίας» περιγράφει με ακρίβεια τη δύσκολη κατάσταση στην Υ.ΜΕ.Τ.:
τη διαρκή υποστελέχωση, τα αποδυναμωμένα τμήματα, τον προβληματικό στόλο οχημάτων, τις μικρές διμοιρίες, τα επιχειρησιακά κενά.
Όμως, όσο σωστές κι αν είναι οι διαπιστώσεις, λείπει το υπόλοιπο μισό της πραγματικότητας,  αυτό που αφορά τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε τα τελευταία χρόνια ο συνδικαλισμός στον χώρο.

Γιατί η αλήθεια είναι πως:

• όταν υπάρχει ενίσχυση, πιστώνεται στους συνδικαλιστές,

• όταν δεν υπάρχει, χρεώνεται αποκλειστικά στη διοίκηση.

Και αυτός ο φαύλος κύκλος έχει αφήσει την ΥΜΕΤ να σηκώνει δυσανάλογο βάρος.

 Η άνιση μεταχείριση ΥΑΤ–ΥΜΕΤ συνεχίζεται:

100 νέοι για την ΥΑΤ, μόλις 50 για την ΥΜΕΤ και ούτε αυτοί καλύπτουν τις αποχωρήσεις**

Ένα κρίσιμο στοιχείο που παραλείπεται από τις περισσότερες αναλύσεις είναι το εξής:
η ενίσχυση του προσωπικού ποτέ δεν γίνεται με δίκαιη κατανομή.

Και η τρέχουσα τοποθέτηση των νεοεξερχόμενων το αποδεικνύει.
Με 100 άτομα να πηγαίνουν στην ΥΑΤ και μόλις 50 στην ΥΜΕΤ,
η υπηρεσία παραμένει όχι απλώς υποστελεχωμένη,
αλλά κάτω ακόμη και από τον αριθμό που είχε πριν τις τελευταίες αποχωρήσεις.

Με άλλα λόγια:
η ενίσχυση δεν καλύπτει ούτε αυτούς που έφυγαν,
πόσο μάλλον τις πραγματικές ανάγκες μιας υπηρεσίας που επιχειρεί καθημερινά σε εξαιρετικά απαιτητικές συνθήκες.

Αυτός ο διαχρονικός διαχωρισμός λειτουργεί εις βάρος της ΥΜΕΤ.
Η ΥΑΤ ενισχύεται σταθερά — η ΥΜΕΤ «παίρνει ό,τι περισσεύει».
Και το προσωπικό το βλέπει, το ζει και το πληρώνει.

Η αποτυχημένη “ανακατασκευή” των λεωφορείων:

Ένα ακριβό λάθος που όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν σταμάτησε**

Η αναφορά στο άρθρο για τα προβληματικά οχήματα είναι απολύτως ακριβής.
Όμως για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:

Ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά για την ανακατασκευή των λεωφορείων  και το αποτέλεσμα ήταν μηδενικό.

Οι οδηγοί, οι μάχιμοι, οι τεχνικοί είχαν προειδοποιήσει:
«Δεν θα αποδώσει. Είναι πεταμένα λεφτά. Μόνο οι εταιρείες θα κερδίσουν.»

Και επαληθεύτηκαν.
Τα λεωφορεία συνέχισαν να μένουν στη μέση του δρόμου,
να παρουσιάζουν βλάβες,
να αποτελούν κίνδυνο για το προσωπικό και τους πολίτες.

Το πιο σοβαρό όμως δεν είναι μόνο η αποτυχία.
Είναι ότι:

οι συνδικαλιστές το γνώριζαν — και σιώπησαν.

Σιώπησαν όταν έπρεπε να φωνάξουν.
Σιώπησαν όταν έπρεπε να σταματήσουν μια λάθος δαπάνη.
Σιώπησαν για να παραμείνουν “αρεστοί” στα πολιτικά κέντρα.

Και τώρα η ΥΜΕΤ πληρώνει το κόστος.

 Η υποστελέχωση δεν είναι τυχαία είναι αποτέλεσμα έλλειψης ενιαίας διεκδίκησης

Η ΥΜΕΤ λειτουργεί με λιγότερους ανθρώπους απ’ όσους χρειάζεται.
Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο διοικητικό.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις:

• έχουν διαφορετικές ατζέντες,

• λειτουργούν σαν μικρά κόμματα,

• συγκρούονται μεταξύ τους,

• παρουσιάζουν διάσπαση αντί για ενότητα.

Όταν δεν υπάρχει κοινή γραμμή,
κανένα αίτημα — όσο δίκαιο κι αν είναι — δεν περνάει με την απαιτούμενη ισχύ.

Και αυτό φαίνεται σε κάθε κατανομή προσωπικού, όπου η ΥΜΕΤ βρίσκεται μόνιμα στον πάτο της λίστας προτεραιότητας.

 Η διοίκηση έχει ευθύνη  αλλά όχι μόνη της

Οι επιχειρησιακές αδυναμίες, τα προβληματικά πλάνα, τα συνεχόμενα “μπαλώματα”,
είναι πράγματι ζητήματα που η διοίκηση οφείλει να διαχειριστεί.

Όμως η εικόνα που παρουσιάζεται σήμερα δεν οφείλεται μόνο στις διοικητικές επιλογές.

Οφείλεται και σε έναν συνδικαλισμό που:

• άλλοτε φωνάζει για τις εντυπώσεις,

• άλλοτε σωπαίνει στα ουσιαστικά,

• και συχνά λειτουργεί με όρους πολιτικής σκοπιμότητας.

Το αποτέλεσμα;

Η ΥΜΕΤ μένει πάντα δεύτερη.
Πάντα πίσω.
Πάντα με ό,τι περισσεύει.

Το άρθρο της «Σύγχρονης Αστυνομίας» αναδεικνύει πολλά σωστά προβλήματα.
Αλλά αφήνει εκτός κάδρου ένα μεγάλο μέρος της αλήθειας:

• ο άνισος διαχωρισμός ΥΑΤ–ΥΜΕΤ,

• η ανεπαρκής ενίσχυση που δεν καλύπτει ούτε τις αποχωρήσεις,

• η κατασπατάληση πόρων στην ανακατασκευή οχημάτων,

• και η συνδικαλιστική σιωπή εκεί που υπήρχαν προειδοποιήσεις.

Η ΥΜΕΤ χρειάζεται διεκδίκηση ουσίας, ενότητα,
και συνδικαλισμό που να μιλάει έγκαιρα — όχι εκ των υστέρων

Νέοι Αστυνομικοί 

(Καταταγέντες από το 2011 και μετά)