Tο πανηγύρι του Συντάγματος έλαβε τέλος

Το σκηνικό που στήθηκε στην πλατεία επί 23 μέρες φέρεται να έχει ήδη λήξει· η αυλαία έπεσε και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύσις, όπως έγραψε ο Καβάφης το 1900, αναφερόμενος στα έγκλειστα πάθη της ψυχής του. Εδώ, όμως, ο λόγος είναι για τον πόνο της ψυχής από έναν θάνατο.

Δεν ευθύνεται, φυσικά, ο χαροκαμένος πατέρας που έχασε τον γιο του στα Τέμπη, αλλά εκείνοι που επένδυσαν στον πόνο και τη δυστυχία του, καπηλευόμενοι έναν υπέρ πάντων αγώνα που έδινε μέχρι να δικαιωθεί. Όσο κι αν φαίνεται πλεονασμός, αν ληφθούν υπόψη τα πορίσματα των δικαστών που οδήγησαν την υπόθεση στο ακροατήριο, ο αγώνας του ήταν δίκαιος, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Όπως πάντα, οι εραστές της ανακατωσούρας ήταν σε εγρήγορση, για δικούς τους λόγους, παριστάνοντας τους τιμητές, κήνσορες και επικριτές. Στον Άγνωστο Στρατιώτη, ποιος δεν παρέλασε για λίγα χαμένα λεπτά δημοσιότητας από δική του ευθύνη;

Ακόμη και ο Βασίλης της Δέσποινας εμφανίστηκε να ψεύδεται δημόσια ότι το έκανε κατ’ απαίτηση του απεργού, δύο μέρες μετά την εγκατάλειψη και τη σύγκρουση στην οποία ενεπλάκη με υλικές ζημιές — ποιος, άραγε, να τον πίστεψε; Είδαμε ακόμη και βουλευτή να θυμίζει ψευδώς ότι η υπόθεση ανασύρεται από το αρχείο, όταν ήδη είχε πάρει τον δρόμο προς το ακροατήριο.

Τα συμπεράσματα του Συντάγματος είναι διττά: κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος — αλλά όχι άλλο κάρβουνο.