Ζητείται ελπίς…

 

Αυτό μας είπε ο πρώην πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας με την ανακοίνωσή του και συνάμα με την παραίτησή του από βουλευτής μετά από δέκα εξ χρόνια. Διακρίνουμε μια πιστή αντιγραφή των πονημάτων του αείμνηστου Αντώνη Σαμαράκη και ιδιαίτερα του ομωνύμου διηγήματός του «Ζητείται ελπίς».

Διακρίνεται δια γυμνού οφθαλμού στην ανακοίνωσή του, το λιτό ύφος όπως ο μεγάλος λόγιός μας και η γοργή αφήγηση, ο συνδυασμός κοινωνικού προβληματισμού και ψυχολογικής παρατήρησης μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιδεολογικής κρίσης και υπαρξιακού άγχους, που χαρακτηρίζει τη μεταπολεμική εποχή, ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να μας βάλει σε τάξη.

Από τότε που τέλειωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, η σκιά του τρίτου δεν είχε πάψει να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας. Ακόμα και αυτό αφήνει να εννοηθεί ο Αλέξης. Και εδώ που τα λέμε, έχει πιάσει τον παλμό, όσο κανείς άλλος από τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς μας που δυστυχώς επενδύουν σε ψήφους μόνο με τον πόνο του άλλου...

«Κυρίως όμως θέλω να απευθυνθώ στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά» καταλήγει:
«Η λεηλασία της πατρίδας μας από ένα καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς που γεννά ανισότητες και αδικία, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν δεν μπορούν όσοι έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειές τους για να προκύψει η αλλαγή, τότε θα πρέπει να γίνουμε όλοι εμείς η αλλαγή που προσδοκούμε.
Για να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας.
Αυτό αξίζει κάθε κόπο και κάθε αγώνα…»

Επανέρχεται ο Αλέξης και αυτή τη φορά όχι ως αριστερός αλλά ως σοσιαλιστής. Εκτός από τον Ανδρέα Παπανδρέου που κουβαλάει μαζί του αριστοτεχνικά, εμπλουτίζει το λόγο του πλέον και με Αντώνη Σαμαράκη…

Κι όμως μπορεί να κάνει αρχικά την διαφορά…