Το παρασκήνιο της είδησης ενός εγκλήματος.

Τα αποδεικτικά μέσα στο δικονομικό φιρμάνι είναι γνωστά και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Τα πολυμέσα της εποχής είναι το σούσουρο μιας προηγούμενης περιόδου ως συνέχεια. Όχι και τόσο αλαργινής και ξέμακρης, αλλά μιας πεπατημένης συνάφειας του κόσμου.

Το «είπαν οι γυναίκες στην αγορά» μια παλαιότερη ρήση στοιχειοθετούσε την είδηση και ήταν κάποτε σαν αξιόπιστος όρος! Αυτό το από στόμα σε στόμα στις μικρές κοινωνίες ήταν χρησμός. Ήταν κατά κάποιο τρόπο μια ψυχεδελική ανακούφιση. Κάτι σαν προφητεία δηλαδή.

Τα στοιχεία αυτά όμως και τότε αφειδώς σταχυολογούνταν από περιορισμένους επιτηδείους μάστορες της κοινωνικής κριτικής. Επέλεγαν τα πιο αντιπροσωπευτικά ακούσματα, τους προσέδιδαν σασπένς, αγωνία και ένα δυσκολόσβηστο περιτύλιγμα έπαιρνε το δρόμο του… Φυσικά χωρίς μεγάλες συνέπειες, γιατί εύκολα αποδομούνταν.

Σήμερα είναι πιο εύκολα και συνάμα πιο επικίνδυνα τα πράγματα. Η είδηση ταξιδεύει με εκκωφαντική ταχύτητα. Δεν χρειάζεται να πας στην αγορά, ντελιβεράρεται και σου αποστέλλεται χωρίς παραγγελιά και εγκαθίσταται βίαια στο τεταρτημόριο του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για το θυμικό… Και μάλιστα χωρίς κόστος. Με μεγάλο τίμημα όμως. Την πλύση του. Δεν ζούμε ψυχροπολεμικές περιόδους, αλλά ξεφύτρωσαν αρκετοί γκεμπελίσκοι, προπαγανδιστές αγνώστου προελεύσεως, με μοναδικό αντίτιμο τα λίγα λεπτά δημοσιότητας!

Δεν φταίνε δυστυχώς τα μέσα μόνο, αλλά τα εύκολα και απαίδευτα ανέκδοτα λυσάρια που προβάλουν τα ίδια, με αποτέλεσμα να μπουκάρουν στο χώρο τους και να τον οικειοποιούνται σιγά-σιγά. Αυτά τα λίγα λεπτά δημοσιότητας λειτουργούν πρόσκαιρα ευεργετικά για τους ίδιους και καταστρεπτικά για την κοινωνία.

Ειδικότητα αποκτηθείσα εν τω στρατεύματι, ήταν κάποτε μοχλός ανέλιξης και όχι κατ’ ανάγκη κακό! Σήμερα και χωρίς ειδικότητες, χωρίς τριβή, χωρίς μάθηση, χωρίς οσμή, χωρίς βιογραφικό σαρώνουν, καταλύουν, παρασύρουν το χαύνο πλήθος που διατηρεί ακόμη ανοιχτούς τους δέκτες του…

Και όλα αυτά γιατί δεν διαβάζουμε. Ακούμε μόνο…