Αναμνήσεις Θεσσαλονίκης

Από την αναγνώριση επίσημα των συνδικάτων, δεν υπήρξε χρονιά που οι ένστολοι δεν παρέστησαν στον Λευκό Πύργο. Αυτή η διαχρονικότητα ως διαμαρτυρία όμως καταγράφει διαπιστώσεις. Η συνεχής παρουσία σημαίνει άλυτα προβλήματα ή εθιμοτυπική προσέλευση; Τίποτα από τα δύο ή και τα δύο μαζί; Από όποια σκοπιά κι αν το δεις, κάθε παράμετρος έχει αξία, όταν διεκδικείς.

Ακόμα και τα τρίγωνα Πανοράματος είχαν έναν συμβολικό χαρακτήρα. Ένας τέτοιος συνδυασμός είναι καταγεγραμμένος ιστορικά. Πέρα από τον διεκδικητικό χαρακτήρα που είναι η ουσία, όσο κι αν η Θεσσαλονίκη κάθε Σεπτέμβρη γίνεται το κέντρο των εκδηλώσεων, πάντα κάτι αφήνει, αφού οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι ενώνουν τις φωνές τους για ένα καλύτερο αύριο που δεν φάνηκε ακόμη στον ορίζοντα.

Και επειδή ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο, με την πάροδο των χρόνων τέτοιες συγκεντρώσεις αποκτούν και εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Με το ίδιο σκεπτικό, πάντα με τα πρόσωπα να αλλάζουν μόνο ως πρωταγωνιστές, ουδείς πρέπει να θέτει εν αμφιβόλω την παρουσία και την πορεία των ενστόλων.

Πάντα βεβαίως θα υπάρχουν και οι αμφισβητίες, δηλώνοντας άκομψα τη διαφορετικότητά τους. Το όλο σκεπτικό των διοργανωτών είχε και αυτό την αξία του: ποιος θα κατασκευάσει το καλύτερο σύνθημα, ποιος θα εκφωνήσει τον πλέον πειστικό με στεντόρεια φωνή λόγο, ποιος θα ξεσηκώσει τα πλήθη και οι φωνές, φτάνοντας στα αυτιά των κυβερνόντων να έχουν απήχηση.

Προσωπικά θα μου μείνουν αξέχαστες οι φωνές του Πήλιουρα και του Διαμαντή από την πυροσβεστική. Του Τάσου Μαυρόπουλου απ’ τους λιμενικούς και των δικών μας Χρήστου Φωτόπουλου και του πλέον εκδηλωτικού, παραστατικού και αειμνήστου Μιχάλη Βετούλη και των άλλων που έμειναν στην ιστορία.

Συνεχίστε με ζέση να διεκδικείτε.

Καραδήμας Νίκος