«Παραγοντίσκοι στο περιθώριο;» – Η ανάρτηση του Προέδρου Θεσσαλονίκης και η υποκρισία πίσω από τις αποσπάσεις

Οι αποσπάσεις ως νόμισμα συναλλαγής – Και οι «κατήγοροι» και οι «κατηγορούμενοι» στο ίδιο έργο θεατές

Η πρόσφατη ανάρτηση του Προέδρου Θεσσαλονίκης, με αιχμηρές αναφορές σε «συνδικαλιστικούς παραγοντίσκους που έχτισαν καριέρες με αποσπάσεις», έφερε ξανά στο προσκήνιο το πιο σκοτεινό κεφάλαιο του συνδικαλισμού στην ΕΛ.ΑΣ.: τις αποσπάσεις ως μέσο επιρροής, εξυπηρετήσεων και ισορροπιών.

Το παιχνίδι των αποσπάσεων

Για χρόνια, η πρακτική ήταν κοινό μυστικό:

Πρόεδροι σωματείων, σύζυγοι προέδρων και στενοί συνεργάτες απολάμβαναν προνομιακές αποσπάσεις.

Το ίδιο συνέβαινε και με στελέχη που στήριζαν συγκεκριμένες πλευρές, είτε ήταν του Προέδρου Θεσσαλονίκης είτε της αντίπαλης παράταξης.

Με απλά λόγια, κανείς δεν έμεινε αλώβητος: και οι δύο «παράγκες» αξιοποίησαν τις αποσπάσεις για να χτίσουν δίκτυα εξουσίας.

Η νέα διαταγή

Η διαταγή του Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. επιχειρεί να εισάγει δικλείδες ασφαλείας:

αντικειμενικά κριτήρια επιλογής (ποιος έχει πάει, ποιος όχι),

συνυπολογισμός πειθαρχικών ποινών και οικογενειακών δεσμών,

τέλος στο φαινόμενο «οι ενισχυόμενες υπηρεσίες να ενισχύουν άλλες».

Όμως, η αποτελεσματικότητα αυτών των μέτρων θα κριθεί στην πράξη: θα εφαρμοστούν με τον ίδιο τρόπο για όλους ή θα βρεθούν νέοι δρόμοι «παραθυράκια»;

Υποκρισία και από τις δύο πλευρές

Το πρόβλημα είναι ότι όσοι σήμερα εμφανίζονται ως «κατήγοροι του παλιού συστήματος», είχαν και οι ίδιοι αξιοποιήσει τις ίδιες στρεβλώσεις.

Σωματεία επαρχίας, πρόεδροι και συγγενείς προέδρων, έπαιρναν χρόνια αποσπάσεις.

Στελέχη που στήριζαν τόσο τον Πρόεδρο Θεσσαλονίκης όσο και την αντίπαλη παράταξη, επωφελήθηκαν από το ίδιο «προνόμιο».

Άρα η σημερινή κόντρα μοιάζει περισσότερο με μάχη εντυπώσεων παρά με πραγματική κάθαρση.

Η νέα διαταγή είναι ένα πρώτο βήμα για να περιοριστούν οι στρεβλώσεις. Όμως η ουσία παραμένει:

Οι αποσπάσεις υπήρξαν για χρόνια νόμισμα συναλλαγής στον αστυνομικό συνδικαλισμό.

Και οι δύο πλευρές, όσοι σήμερα «φωνάζουν» και όσοι στοχοποιούνται, έπαιξαν το ίδιο παιχνίδι.

Το ζητούμενο δεν είναι ποιος φωνάζει δυνατότερα, αλλά αν επιτέλους θα υπάρξει θεσμικό πλαίσιο που θα βάλει οριστικό τέλος στην κομματοσυνδικαλιστική πελατεία.