Ο αστυνομικός δεν είναι τιμωρός – Είναι άνθρωπος και χρειάζεται ψυχολόγο, όχι δικαιολογίες

 Όταν η στολή μετατρέπεται σε θωράκιση ενάντια στην ευθύνη, η κοινωνία πληρώνει το τίμημα. Ώρα για επίδομα ψυχολόγου και λιγότερα «δεν είδες τι έγινε πριν».

Το τελευταίο διάστημα, ολοένα και περισσότεροι αστυνομικοί –αλλά και κάποιοι ένθερμοι υποστηρικτές τους– σπεύδουν να δικαιολογήσουν περιπτώσεις υπέρμετρης ή αδικαιολόγητης αστυνομικής βίας, με επιχειρήματα όπως: «Δεν δείχνουν όλο το βίντεο», «Δεν είδες τι έκανε ο διαδηλωτής πριν», «Τον προκάλεσαν», «Αυτός ξεκίνησε πρώτος» και άλλα παρόμοια.

Ας το ξεκαθαρίσουμε:
Ο αστυνομικός δεν είναι απλώς ένας ακόμη πολίτης που έχει "τα δίκια του". Δεν είναι ούτε πολιτικός αντίπαλος, ούτε εξαγριωμένος διαδηλωτής, ούτε κάποιος που μπορεί να "τα πάρει στο κρανίο". Δεν του επιτρέπεται να λειτουργεί αντανακλαστικά ή εκδικητικά. Ο ρόλος του είναι θεσμικός, δημόσιος και πλήρως ρυθμισμένος από τον νόμο. Δεν έχει το δικαίωμα να ξεσπάει, να χειροδικεί χωρίς λόγο, να "χάνει την ψυχραιμία του", γιατί ακριβώς φορά στολή και κρατά εξουσία στα χέρια του.

Και επειδή είναι άνθρωπος, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η Πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει για την ψυχική του υγεία.
Όχι με υπηρεσιακούς ψυχολόγους, «εσωτερικής κατανάλωσης», αλλά με ελεύθερη πρόσβαση σε εξειδικευμένους επαγγελματίες ψυχικής υγείας της επιλογής του – με την Πολιτεία να καλύπτει ένα σταθερό επίδομα ψυχολογικής υποστήριξης, για παράδειγμα 120 ευρώ τον μήνα. Έτσι, ο κάθε αστυνομικός θα μπορεί να εκτονώνει, να διαχειρίζεται, να αναλύει όσα τον βαραίνουν και να χτίζει συνειδητά την ψυχραιμία και τον αυτοέλεγχο, βασικά εργαλεία της δουλειάς του.

Αν δεν βρίσκεται σε καλή ψυχολογική κατάσταση, δεν πρέπει να είναι στο δρόμο. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει πλήθος, κρίσεις, εντάσεις. Γιατί τότε η παραμικρή σπίθα μπορεί να γίνει φωτιά.

Οι δικαιολογίες που ακούμε συχνά –«δεν φάνηκε όλο το βίντεο», «τι έγινε πριν», «κι αυτός του μίλησε άσχημα»– είναι επικίνδυνες. Είναι οι ίδιες που θα χρησιμοποιούσε και ένας πολίτης που έχασε τον έλεγχο. Ο αστυνομικός δεν έχει αυτό το περιθώριο. Δεν μπορεί να "πέφτει στο επίπεδο" αυτού που αντιμετωπίζει. Δεν είναι ρόλος του να κρίνει ή να τιμωρεί εκείνη τη στιγμή – αλλά να εφαρμόζει τον νόμο με μέτρο, με σύνεση, με σταθερότητα.

Η ΕΛ.ΑΣ. δεν χρειάζεται σωματοφύλακες με ένστικτα επιβίωσης, αλλά επαγγελματίες με εκπαίδευση και ψυχική αντοχή. Κι αν αυτό λείπει, ας το φτιάξουμε τώρα. Ας δώσουμε στους αστυνομικούς εκείνα τα εργαλεία που θα τους επιτρέπουν να σταθούν στο ύψος του ρόλου τους – και όχι να τον σύρουν μαζί τους στην καθημερινή κόπωση, τη σύγχυση ή την πίεση.

Η στολή είναι τιμή. Και ευθύνη. Δεν χωρά ούτε "κωλοτούμπες", ούτε εκρήξεις, ούτε δικαιολογίες του τύπου «ξέρεις τι μου είπε;».

Κ.Κ