Τιρουρι ρουραμ – Από τον Πύργο τον Λευκό στα… τσουρέκια του Τερκενλή

 

Οι συγκεντρώσεις αρχές Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη για τους ενστόλους πάντα είχαν ένα σχετικό ενδιαφέρον.

Αν όχι διεκδικητικό, τουλάχιστον αξιοπρεπή παρουσία και συμπόρευση!

Είναι πια κατεστημένο με την πάροδο των χρόνων όπως καταγράφεται τελευταία η συγκετρωσιακή άφιξη, παρουσία και αποχώρηση από τον Πύργο τον Λευκό.
Επι της ουσίας έχει κλονισθεί η θεσμικότητα και ο σκοπός από τα πρώτα χρόνια των συνδικάτων που είχε κάποια σπουδαιότητα.

Λεωφορεία για τους πολλούς, Ι.Χ.Ε για τα «βαριά χαρτιά» συντονίζονται παραμονές από τους εκάστοτε συγκεντρωσιάρχες για την επιτυχία.
Με διπλωμένα τα πανό στις μπαγκαζιέρες με νέα συνθήματα, τις ντουντούκες, τις σφυρίχτρες για τον απαραίτητο ντόρο και τελευταία τα φωσφοριζέ γιλεκάκια ετοιμάστηκαν και φέτος.

Το κοινό σημείο αναφοράς για όλα αυτά τα χρόνια και η αίσθηση που επικρατούσε από εποχής διεξαγωγής των συνεδρίων λίγα χιλιόμετρα μακριά στον Ποσειδώνα της Σκοτίνας ήταν ο διχασμός.
Αλήθεια όμως τι μπορεί να διχάσει ένα συνδικαλιστικό κίνημα;
Τα κόμματα, η πολιτική, οι τάσεις, οι διεκδικήσεις;
Άπ’ ότι συμπεραίνεται όμως τίποτε απ’ όλα αυτά.

Η καρέκλα του θρόνου και τα σκαμπό πέριξ αυτής ποιοι θα τα καταλάβουν είναι η αιτία;
Αισθητές οι αδυναμίες στον χώρο μας.
Ακόμη και αυτή η παράλληλη συμπόρευση των ηγεσιών των συνδικάτων με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία δεν έγινε ποτέ ως τα τώρα αιτία διχασμού αλλά μια σιωπηλή συναίνεση διατηρούσε τα προσχήματα.

Σήμερα άλλαξαν τα κόζια και ο δρόμος προς το νεοκλασικό με αρκετά βυζαντινά στοιχεία διοικητήριο θα έχει πολλές στάσεις με διάφορα ακούσματα…
Αυτά που ακούγονται και γράφονται ελεύθερα στις προσωπικές σελίδες και στα φίλα κατά περίσταση sites για να επηρεάσουμε να προπαγανδίσουμε, ή να φανούμε...

Ανοίγουμε αυτό το θέμα πρώτοι γιατί έχουμε το δικαίωμα ως συμμετέχοντες επί μακρόν.
Άλλωστε τα τρίγωνα Πανοράματος και τα τσουρέκια του Τερκενλή τα παραχορτάσαμε…

Παρασυρόμενος από αυτή τη μέθεξη της διάκρισης στον χώρο για κάτι ποιοτικό όπως τουλάχιστον ξεκίνησε, δεν απέφυγα και εγώ την εμπορικότητα γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς είχα ταχθεί.
Είναι μακρύς και ανηφορικός ο δρόμος της μοναχικότητας, αλλά συνάμα και γοητευτικός που κανείς σήμερα δεν τολμά, πρέπει να ταχθείς.

Οι χτυπητές μας αδυναμίες με οδήγησαν τότε στη δημιουργία ενός φορέα και όχι παράταξης, όταν ο νόμος ήταν τουλάχιστον αντιπροσωπευτικότερος του σημερινού.
«Σκεπτόμενοι Αστυνομικοί» ήταν το τόλμημα και μου έδωσε τη δυνατότητα της κριτικής αλλά και της απόκρουσης της αντικριτικής.

Δεν υπήρξα τουλάχιστον αντιρρησίας όπως αγαπητοί φίλοι σήμερα μου προσάπτουν.
Ό,τι είπα και ό,τι έγραψα ισχύουν και δεν ταυτίζομαι προσωπικά ούτε με την ΠΟΑΣΥ, αλλά ούτε και εχθρεύομαι το σπίτι μου, όπως ήταν πάντα η ΕΑΣΥΑ!

Ως θεσμούς και τους δύο υπηρέτησα, κάποια πρόσωπα και τότε και τώρα δεν με αντιπροσωπεύουν γιατί συμπορευτήκαμε και γνωρίζω τις αδυναμίες τους.

Η διαφορετικότητα με κάποιους είχε εντάσεις αλλά και συμφιλιώσεις ακόμη και διωκτών.
Επειδή είστε μεγάλα παιδιά και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα αρκετούς σας θεωρώ επαρκείς, μην αναλώνεστε σε άστοχες δημοσιεύσεις με υποκοριστικά και υπονοούμενα, νύξεις, καρφιά, μπηχτές, αγκυλώσεις και υπαινιγμούς.

Μην πέφτετε στην παγίδα του αοιδού Λουκιανού…

«Τα 'φτιαξε ο Μηνάς με την Αννέτα
Που τα 'χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα
Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα' φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη
που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη
Μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά…»

Καραδήμας Νίκος