Ασφάλεια à la carte: Όταν οι βουλευτές “ζητούν” και οι υπουργοί “χαρίζουν” αστυνομικούς

 

Η ανακοίνωση για την άμεση ενίσχυση της Διεύθυνσης Αστυνομίας Σερρών με 20 νέους αστυνομικούς, ύστερα από παρέμβαση της βουλευτού της ΝΔ, Φωτεινής Αραμπατζή, φέρνει ξανά στο προσκήνιο ένα διαχρονικό και προβληματικό φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής σκηνής: τη θεσμοθέτηση της πελατειακής ασφάλειας.

Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ανταποκρίθηκε "άμεσα και θετικά" στο αίτημα της βουλευτού. Όμως, τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι ο καταμερισμός δυνάμεων της Ελληνικής Αστυνομίας εξαρτάται από το ποιος χτυπά πρώτος την πόρτα του υπουργείου και όχι από αντικειμενικά κριτήρια, επιχειρησιακά δεδομένα και προγραμματισμένη στρατηγική.

Το πρόβλημα δεν είναι – σε καμία περίπτωση – η ενίσχυση της αστυνόμευσης σε ευαίσθητες περιοχές, όπως ο Προμαχώνας. Είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της ασφάλειας, η μετατροπή της σε προσωπικό ρουσφέτι και η δημόσια αναπαραγωγή μιας "χαριστικής" πολιτικής, όπου οι βουλευτές εμφανίζονται ως προστάτες-μεσολαβητές των τοπικών κοινωνιών. Και οι υπουργοί, με τη σειρά τους, ως πρόθυμοι χορηγοί ενστόλων.

Μια σύγχρονη πολιτεία όμως, δεν διοικείται με ευχαριστήριες δηλώσεις και φωτογραφίες έξω από τα υπουργικά γραφεία. Δεν χρειάζεται "τακτικές επαφές" για να γίνει το αυτονόητο. Χρειάζεται διαφανή κριτήρια κατανομής αστυνομικού προσωπικού, βασισμένα στις πραγματικές ανάγκες κάθε περιοχής, με δημόσια λογοδοσία και χωρίς πολιτικό "πάρε-δώσε".

Η ασφάλεια των πολιτών δεν μπορεί να είναι αντικείμενο πολιτικής προβολής. Ούτε μπορεί να λειτουργεί ως εργαλείο κομματικής ή τοπικής επιρροής. Διότι έτσι, οι αστυνομικοί παύουν να είναι δημόσιοι λειτουργοί και γίνονται "χάρη" που κάνει ο Υπουργός στον Βουλευτή.

Εάν κάθε ενίσχυση Αστυνομικού Τμήματος απαιτεί πολιτικό “παζάρι”, τότε ποιος αποφασίζει πού υπάρχει ανάγκη; Το υπουργείο, η τοπική κοινωνία ή το κομματικό γραφείο;

Όσο οι υπουργοί θα χειρίζονται ανθρώπινο δυναμικό σαν πολιτικό κεφάλαιο, και όσο οι βουλευτές θα το διαφημίζουν σαν προσωπική τους νίκη, η ουσιαστική δημόσια ασφάλεια θα παραμένει υπό διαπραγμάτευση – κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από προβληματικό. Είναι επικίνδυνο.