Όταν η αδιαφορία σκοτώνει – Η στάση των αστυνομικών στην τραγωδία της Κυριακής Γρίβα

Η στυγερή δολοφονία της 27χρονης Κυριακής Γρίβα έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων δεν είναι απλώς ένα ακόμη αποτρόπαιο έγκλημα. Είναι μια κραυγαλέα απόδειξη ότι, ακόμα και σήμερα, το κράτος δικαίου μπορεί να αποδειχθεί τραγικά απών – ακόμα κι όταν το θύμα έχει ήδη ζητήσει βοήθεια.

Η κατάθεση του μάρτυρα Σταύρου Δροσιά, ο οποίος συνόδευσε την Κυριακή λίγη ώρα πριν πέσει νεκρή, είναι αποκαλυπτική: η νεαρή γυναίκα ζήτησε προστασία. Είχε τρομοκρατηθεί όταν είδε τον πρώην σύντροφό της κοντά στο σπίτι της. Πήγε στο τμήμα για να προστατευτεί, όχι να «συμπληρώσει χαρτιά». Όμως η στάση των αστυνομικών δεν ήταν αυτή που απαιτούσαν οι συνθήκες.

Όπως κατατέθηκε, δεν υποβλήθηκε μήνυση επειδή – της είπαν – έπρεπε να πληρώσει παράβολο, το οποίο δεν διέθετε. Εκεί τελείωσε η "βοήθεια". Της αρνήθηκαν ακόμη και συνοδεία στο σπίτι. Κι όμως, η αλήθεια είναι σαφής και νομικά αδιαμφισβήτητη:

Δεν απαιτείται παράβολο για την υποβολή μήνυσης για ενδοοικογενειακή βία.

Η ποινική δίωξη για τέτοια αδικήματα ασκείται αυτεπάγγελτα – δεν χρειάζεται καν έγκληση από το θύμα. Η αστυνομία είναι υποχρεωμένη να ενεργοποιήσει τη διαδικασία, ακόμα και χωρίς μήνυση. Πέραν αυτού, ισχύει και η αυτόφωρη διαδικασία.

Άρα τι σημαίνει αυτό; Ότι η επίκληση του παραβόλου χρησιμοποιήθηκε προσχηματικά. Όχι επειδή επιβαλλόταν, αλλά για να αποφευχθεί η εμπλοκή, να "τελειώνει" η υπόθεση στα γρήγορα. Να μην "μπλέξουν".

Κι ενώ η Κυριακή έμεινε μόνη, απροστάτευτη, λίγα λεπτά αργότερα δεχόταν πολλαπλές μαχαιριές μπροστά στο Τμήμα. Σύμφωνα με την κατάθεση, οι αστυνομικοί δεν επενέβησαν άμεσα. Ο σκοπός αντέδρασε όταν όλα είχαν τελειώσει. Κανείς δεν προστάτευσε την κοπέλα που, πριν λίγο, είχε πει ρητά ότι φοβάται.

Ο Σταύρος Δροσιάς το είπε ξεκάθαρα:

«Όχι, δεν ήταν τα λεφτά. Ήταν ότι δεν άκουσαν την αγωνία της. Δεν έδειξαν διάθεση να την προστατεύσουν».

Αυτό είναι το πιο τραγικό σημείο: η έλλειψη ενσυναίσθησης και επαγγελματισμού, σε ένα Αστυνομικό Τμήμα όπου θα έπρεπε να υπάρχει ετοιμότητα, εκπαίδευση και αντανακλαστικά απέναντι σε μια γυναίκα που βίωνε φόβο και κακοποίηση.

Και τελικά, δεν ήταν μόνο ο δράστης που κρατούσε το μαχαίρι. Ήταν κι ένα σύστημα που κρατά κλειστά τα αυτιά και τα μάτια του, που χάνει πολύτιμα λεπτά πίσω από γραφειοκρατικές προφάσεις, κι αφήνει μια γυναίκα να πεθάνει – κυριολεκτικά στην πόρτα του.

Το αίτημα για δικαιοσύνη δεν αφορά μόνο τον κατηγορούμενο. Αφορά και εκείνους που είχαν καθήκον να παρέμβουν. Γιατί, όταν η αδιαφορία γίνεται η επίσημη στάση της Πολιτείας, τότε δεν μιλάμε για τραγωδία. Μιλάμε για συνενοχή.