Στα χρόνια της αθωότητας.

Όταν νυχτιάτικα ακούγαμε τα ερτζιανά
....συνεχίζουμε με τον Νικηφόρο από την Πεντέλη και στην αναμονή η ακροάτρια μας απ’ τον Εύοσμο!

Μικρή φαντάζει γόησσα, στο φως των αστεριών, η μαΐσα σελήνη...ακούγονταν σιγά-σιγά, η φωνή του Νίκου Παπάζογλου.

-Πες μας Νικηφόρε συνέχισε η Ράνια, η πιο ερωτική φωνή των ερτζιανών, την δική σου ανάμνηση.
Σε προδιέθετε με εκείνα τα κοφτά και τραβηγμένα συνάμα λεκτικά τελειώματα της, στο δίωρο μια με τρεις που μας ξενυχτούσε!
-Ακούμε την συχνότητα των σεληνάτακτων ερώτων και τις αναμνήσεις των ακροατών μας. Έλα Νικηφόρε σ΄ ακούμε…

"Διστάσαμε εκείνο το βράδυ να πάρουμε την απόφαση, στην έρημη Αθήνα, που βρεθήκαμε κι οι δύο μας, για τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο. Προτιμήσαμε τη Κυδαθηναίων και το θερινό σινέ Παρί. Ίσως να' ταν διαφορετικά, αν επιλέγαμε Αελλώ και τα δύο φεγγάρια τον Αύγουστο του Κώστα Φέρρη, με την Μυρτώ Παράσχη.
Λίγο η μελωδική φωνή της Κεΐτι, λίγο η γοητεία του Χάμπελ μας βρήκε αγκαλιά στον εξώστη.
-Για μάς σκηνοθέτησε ο Πόλακ μου είπε τρυφερά και δεν μου έδωσε το δικαίωμα στην απάντηση, θέτοντας τον δεξιό της δείκτη στα χείλη μου κάθετα, σαν να μην ήθελε ακόμη ν΄ ακούσει την απάντηση, συνέχιζε ο Νικηφόρος.

Η Ερατώ στην αναμονή του ακουστικού της εκστασιάζονταν από την υπόθεση, με τους παράλληλους δρόμους των δύο συμφοιτητών.
Αυτή ήταν έντονα πολιτικοποιημένη και εγώ εντελώς απολιτικ συμπλήρωνε ο Νικηφόρος.

-Τα καλύτερά μας χρόνια, διέκοψε η Ράνια με την φωνή ακόμα πιο αισθησιακή μες τα μεσάνυχτα.
-Ακριβώς, όπως μετά τον χωρισμό τους απ’ το κολέγιο έτσι και για μας ήταν η τελευταία μας νύχτα, η βραδινή εκείνη παράσταση.
-Ξαναβρεθήκαμε, όταν ήδη είχαμε κάνει τις οικογένειές μας! Ήταν αργά…

Ερατώ, Ερατώ, Ερατώ....
Δυστυχώς έπεσε η γραμμή μας με την ακροάτρια απ’ τον Εύοσμο...
Ήταν το κορίτσι εκείνης της βραδιάς και διακριτικά έκλεισε το τηλέφωνο.

Δεν υπάρχουν πια τέτοιες εκπομπές!