Εγκεφαλικά νεκροί…

 

Σε κάθε δυσάρεστο γεγονός στη χώρα που μαραζώνει τις ψυχές μας, η δημοσιογραφική προσέγγιση, μας θλίβει ακόμα πιότερο.

Οι γνωστοί άγνωστοι της οθόνης και οι ειδικοί προσκεκλημένοι, γνώστες κάθε επιστητού, «συγκλονίζουν» με τις γνώσεις τους. Στο μίξερ της δημοσιότητας αναμειγνύουν την ευφροσύνη με τη οδύνη, συνδυάζουν έναν κακέκτυπο αχταρμά και σερβίρουν εντυπώσεις κρότου.

Πάνω δε στην έπαρση της επώδυνης παραγωγικότητάς τους, θριαμβολογούν ως δήθεν συμπάσχοντες. Προσβάλουν αρχικά την αυτεπίγνωση τους και ταυτόχρονα πανηγυρίζουν για την προσφερόμενη και οδυνηρή ελλιπέστατη κουβέντα τους.

Θριαμβολογούν, συγχαίρουν, οικτίρουν, λυπούνται, συμπονούν και καταφρονούν με την πρώτη ματιά. Δεν διστάζουν δε, σε κάθε ανατροπή της είδησης από τις εξελίξεις, να γίνονται τιμητές, κήνσορες, επικριτές.

Ακόμα και για την αρκούδα της Δράμας μεταμορφώθηκαν σε θηριοδαμαστές!

Το αποκορύφωμα δε της τραγικότητας το βιώσαμε με την εγκεφαλική τους νέκρωση, με όσα ακούστηκαν από τους ίδιους για τους δυο ανήλικους που δοκιμάστηκαν στην ορμητική ρώτα του Αράχθου με τη δυσάρεστη εξέλιξη της υγείας τους. Έγιναν για λίγο διασώστες, βυθομετρητές, εντατικολόγοι, διακομιστές, γιατροί, αναισθησιολόγοι.

Τον χορό της όρχησης κάθε τραγωδίας, τον συγχέουν με την κωμωδία των πεπραγμένων τους και είναι εμφανής…

Ωστόσο, η ευκολία και η ταχύτητα πολλές φορές δεν αφήνουν χώρο για σκέψη, περιορίζουν την κρίση του τηλεθεατή και δεν δείχνουν το περιεχόμενο, ούτε τη δυσάρεστη οσμή που αναδύεται από τα παραδεδομένα χωρία τους!