«Καταρρέει η Αστυνομία της Θεσσαλονίκης – Συγκλονιστική “κραυγή αγωνίας” από μάχιμο αστυνομικό»

 

Μια επιστολή με θάρρος και σκληρές αλήθειες έφτασε στην πλατφόρμα μας, από μάχιμο αστυνομικό της Θεσσαλονίκης. Δεν ζητά ανωνυμία για να προστατευθεί – το κάνει για να ακουστεί. Όχι για τον εαυτό του, αλλά για όλους εκείνους που «υπηρετούν, δεν προσποιούνται». Για όσους ακόμα παλεύουν στους δρόμους, μακριά από τις καρέκλες και τη σιωπή των γραφείων.

Χωρίς καμία αλλαγή στο περιεχόμενο δημοσιεύουμε την επιστολή του, ως έχει. 

Η Αστυνομία της Θεσσαλονίκης δεν αντέχει άλλο.
Ώρα για Αλήθειες.

Στη Θεσσαλονίκη σήμερα, περίπου 1.500 μάχιμοι αστυνομικοί (σε σύνολο 5.500 που υπηρετούν οργανικά) δίνουν καθημερινό αγώνα στους δρόμους για την ασφάλεια της πόλης. Με σθένος, φιλότιμο και επαγγελματισμό, κάτω από απανθρώπες συνθήκες, σηκώνουν το βάρος της αστυνόμευσης, ενώ το σύστημα γύρω τους καταρρέει – πνιγμένο σε ανικανότητα, σκοπιμότητα και αδιαφορία.

Η φυσική ηγεσία: Στατιστικές αντί για Ηγεσία.
Αντί να εμπνέει, σφυρίζει αδιάφορα. Δεν αφουγκράζεται τα προβλήματα, δεν προστατεύει τους μάχιμους, δεν διεκδικεί λύσεις. Αντίθετα, κυνηγά μόνο νούμερα και πίνακες, για να φαίνεται «επιτυχημένη» στα χαρτιά.

Την ίδια ώρα:

• Εκφοβίζει με mobbing όσους πραγματικά δουλεύουν.

• Τους φορτώνει με πάρεργα και αλλότρια καθήκοντα.

• Επιτρέπει τη δημιουργία ενός στρώματος “βολεμένων” που απολαμβάνουν ασυλία.

Το πεζοδρόμιο γερνάει – και μάχεται.
Οι μάχιμοι είναι πια 44 έως 55 ετών. Δεν είναι «καινούργιοι». Είναι η ψυχή της ΕΛ.ΑΣ., που δεν εγκατέλειψε ποτέ το καθήκον. Κι όμως:

• Περιπολούν με οχήματα χωρίς κλιματισμό.

• Την ίδια ώρα, τα γραφεία ψύχονται με άμεση αποκατάσταση τυχόν βλάβης.

Μιλάμε συνεχώς για την “δύσκολη” καρέκλα του ΑΞΥΠ, που – όπως λέει και η λέξη – προορίζεται για αξιωματικούς. Και όμως, πόσους υπαστυνόμους Α’, Β’ ή αστυνόμους βλέπουμε πραγματικά να την υπηρετούν στη Θεσσαλονίκη; Μετρημένοι στα δάχτυλα – κι ας είναι γεμάτη η πόλη από αξιωματικούς.

Ακούμε διαρκώς τους συνδικαλιστές να διαμαρτύρονται για θέματα που δεν άπτονται της αρμοδιότητάς τους, όπως οι τοποθετήσεις των νέων ειδικών φρουρών και συνοριοφυλάκων, αλλά πότε ασχολήθηκαν σοβαρά με τα καθήκοντα και την κατάσταση των αξιωματικών; Γιατί δεν φώναξαν, δεν εκθέτουν, δεν παίρνουν θέση για το κρίσιμο αυτό ζήτημα; Και αν δεν το έκαναν, γιατί σιωπούν;

Πολιτική Ηγεσία: Μεταρρυθμίσεις μόνο στον τίτλο.
Η πολιτική ηγεσία αρκείται σε μετονομασίες υπηρεσιών.
Δεν αγγίζει την ουσία: Την άνιση κατανομή προσωπικού, τις ελλείψεις, την ανάγκη για τεχνολογική στήριξη.

Ένας σοβαρός μάνατζερ θα διαπίστωνε άμεσα:

• Τραγικές ελλείψεις σε εξοπλισμό.

• Χαοτική διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.

• Απουσία κάθε έννοιας διοικητικής λογοδοσίας.

Συνδικαλισμός Θεσσαλονίκης: Η σιωπή της συνενοχής.
Ο τοπικός συνδικαλισμός έχει εξελιχθεί σε όχημα εξυπηρετήσεων και ψηφοθηρίας.
Δεν συγκρούεται. Δεν πιέζει. Δεν αγωνίζεται.

• Σιωπά ή απλά κραυγάζει στο facebook, άναρθρα, για τις ελλείψεις σε ΜΑΤ–ΥΜΕΤ.

• Αδιαφορεί για την υποστελέχωση ΔΙ.ΑΣ., ΟΠΚΕ, περιπολικών.

• Δεν μιλά για τους βολεμένους που φυλάσσονται από την ηγεσία.

Δεν εκπροσωπεί. Συντηρεί τη σαπίλα.

Τι πρέπει να γίνει – τώρα:

1. Αναδιάρθρωση οργανικών θέσεων και αξιοκρατική κατανομή.

2. Αξιολόγηση ηγεσίας από εξωτερικά, ανεξάρτητα όργανα.

3. Αναβάθμιση εξοπλισμού και υποδομών.

4. Κατάργηση επιδόματος επικινδυνότητας για μη μάχιμους.

5. Ριζική αλλαγή στον ρόλο του συνδικαλισμού – να υπηρετεί, όχι να προστατεύει αρεστούς.

Η Θεσσαλονίκη σίγουρα δεν είναι η μόνη.
Ανάλογες ή χειρότερες συνθήκες επικρατούν σε Αστυνομικές Διευθύνσεις σε όλη την Ελλάδα – με πρώτη και πιο χαρακτηριστική την Αθήνα.

Αλλά το ερώτημα μένει αναπάντητο:

Διαβάζει κανείς; Ακούει κανείς; Θα ασχοληθεί επιτέλους κάποιος – και ποιος;

Τα πεζοδρόμια άδεια.
Τα γραφεία γεμάτα.
Καθηκοντολόγιο ανύπαρκτο!

Η Αστυνομία δεν είναι δημόσια υπηρεσία ρουτίνας. Είναι αποστολή. Είναι τιμή. Είναι μάχη.

Ντρέπεται κανείς;

Για την ανευθυνότητα, την εγκατάλειψη, τη γελοιοποίηση του ρόλου της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας αλλά και του συνδικαλισμού της Θεσσαλονίκης, που υποδύεται τον θεματοφύλακα, ενώ στην πράξη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αδράνειας;

Για την ευκολία με την οποία χάνονται οι αξίες, και παραδίδεται η πρώτη γραμμή στο βόλεμα, την αναξιοκρατία και την εγκατάλειψη;

- Στην Αστυνομία υπηρετούμε. Δεν προσποιούμαστε.
Δεν μπήκαμε για να «βολευτούμε».
Μπήκαμε για να προστατεύουμε.