Katehacker Files: «Μάνα — η βάρδια που δεν τελειώνει ποτέ»

 Σήμερα δεν γράφουμε για παρασκήνιο.

Ούτε για φιάσκα, προσχηματικές πολιτικές ή συνδικαλιστικές κωλοτούμπες.

Σήμερα γράφουμε για εκείνη που δεν γράφτηκε ποτέ, αλλά είναι πάντα παρούσα.
Τη μάνα.

Γιατί όσο κι αν προσπαθήσουμε, κανένα άρθρο δεν χωράει:
– την αγωνία της,
– τη δύναμή της,
– ή εκείνο το μοναδικό «πάρε με όταν τελειώσεις» που λέει και ξαναλέει κάθε μέρα.

 Η μάνα γενικώς. Και ειδικώς:

Η μάνα του φοιτητή που αδειάζει τάπερ, αλλά γεμίζει το τηλέφωνο με άγχη.
Η μάνα της μονογονεϊκής οικογένειας, που παίζει διπλό ρόλο χωρίς διάλειμμα.
Η μάνα που δουλεύει, που παλεύει, που κουβαλάει τις αντοχές όλων — και τις δικές μας.

 Κι ύστερα είναι και η μάνα του αστυνομικού.

Αυτή που βλέπει ειδήσεις πριν δει τον γιο ή την κόρη της.
Που τρομάζει με κάθε “συμπλοκή”, με κάθε “καταδίωξη”.
Που προσπαθεί να μην δείξει φόβο, αλλά σπάει μόνη της στη σιωπή του σαλονιού.

Και μαζί, είναι κι η μάνα με στολή.

Η γυναίκα που φορά γιλέκο και έχει παιδικό κάθισμα στο πίσω κάθισμα.
Που κάνει υπηρεσία όλη νύχτα και το πρωί πάει στο σχολείο.
Που αλλάζει κράνος με μαμαδίσιο ένστικτο — και δεν παίρνει ποτέ… αναγνώριση.

 Γιατί η αστυνομική μάνα δεν κάνει διπλό ρόλο.

Κάνει τριπλό:
– Γυναίκα,
– Αστυνομικός,
– Μητέρα.
Και τα κρατά όλα, όταν ο κόσμος γύρω της —πολλές φορές— την υποτιμά, την ξεχνά, ή την στοχοποιεί.

Σήμερα λοιπόν, ας μην της ζητήσουμε "να αντέχει".

Ας της πούμε απλώς ευχαριστώ.
Γιατί αν υπάρχει κάποιος που ξέρει τι θα πει προσφορά, χωρίς ανταπόδοση,
υπηρεσία, χωρίς ωράριο,
και ευθύνη, χωρίς χειροκρότημα...

…είναι η μάνα.

Κάθε μάνα.

— Katehacker Files
Γιατί η πρώτη μας μονάδα δεν ήταν υπηρεσία. Ήταν η αγκαλιά της.

Χρόνια Πολλά σε όλες.
Στις μανάδες που μεγάλωσαν ανθρώπους.
Και στις μανάδες που μεγαλώνουν τους επόμενους.

 To be continued… κάθε μέρα που μια μάνα λέει "είσαι καλά;"