Το κορίτσι από τον Πόντο

 Στα άκρα μάς οδήγησε χθες, 15/5/25, η Αστερομάτα. Εξάντλησε κάθε ικμάδα αναμονής να τη δούμε στον τελικό της Eurovision.

Τα συναισθήματα, μεικτά – τόσο της ίδιας και της ελληνικής αποστολής, όσο και τα δικά μας, καθώς παρακολουθούσαμε σε απευθείας μετάδοση τη ροή των αποτελεσμάτων. Η αγωνία κορυφωνόταν όσο δεν εκφωνούνταν το όνομά της.

Όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν ένα πολύ καλό τραγούδι, αλλά υπήρχαν αμφιβολίες για το αν "χωράει" σε έναν τόσο ιδιόρρυθμο διαγωνισμό. Από την άλλη, δεν γινόταν πλήρως κατανοητό ότι η κύλιση ενός ζαριού εξέπεμπε μηνύματα πιο ισχυρά για τη διάκριση από ό,τι ένα εγκώμιο για τον ξεριζωμό.

Με αυτό το «όπλο», το έθνικ τραγούδι της Κλαυδίας πήρε τελικά την πρόκριση.

Η τελική σειρά δεν έχει να κάνει με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του τραγουδιού, ούτε με τον ανταγωνισμό στη σκηνική παρουσία. Έχει να κάνει με τον δικό του δυναμισμό, την ποιότητα της φωνής και τα πολιτιστικά στοιχεία της φυλής, που το κορίτσι από τα Νεόκτιστα Ασπροπύργου ξεδίπλωσε στη ευρωπαϊκή σκηνή.

Μπορεί η Ελβετία να μην είχε μεγάλη συμμετοχή στους πολέμους που ταλάνισαν την ανθρωπότητα, έχει όμως στη μικρή πόλη της Λουκέρνης το πλέον αντιπολεμικό μνημείο:
Το λιοντάρι θνήσκον, που θρηνεί για όλους τους νεκρούς του κόσμου.

Να λοιπόν, γιατί υπάρχουν ελπίδες.
Η παρουσία της Κλαυδίας, μετά την πρόκρισή της, λέει πολλά – στο βίντεο που ακολουθεί...