Προστασία στα χαρτιά – Όταν οι ανακοινώσεις δεν αρκούν: Ο απολογισμός Χρυσοχοΐδη και η αλήθεια στο πεδίο

 

Η συνέντευξη Τύπου για την Ενδοοικογενειακή Βία και την Ανήλικη Παραβατικότητα ήταν γεμάτη ωραία λόγια. Αρκούν όμως; Οι αριθμοί, οι πράξεις – και οι παραλείψεις – λένε κάτι άλλο.

Με τον βαρύγδουπο τίτλο «οικοδομήσαμε μία νέα επιχειρησιακή φιλοσοφία», ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρουσίασε τον απολογισμό της ΕΛ.ΑΣ. για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και της ανήλικης παραβατικότητας. Μίλησε για 22.000 υποθέσεις το 2024, για safe houses, panic button, την τηλεφωνική γραμμή 10201, ακόμη και για εφαρμογές στα κινητά. Στα λόγια, όλα μοιάζουν άψογα. Στην πράξη, όμως;

Ο ίδιος παραδέχθηκε – ίσως άθελά του – πως το πλήθος των υποθέσεων «δείχνει εμπιστοσύνη των πολιτών». Αλλά πόσες από αυτές κατέληξαν σε πραγματική προστασία των θυμάτων; Πόσες δεν έγιναν άλλη μια τυπική δικογραφία; Όσοι ασχολούνται καθημερινά με το ζήτημα γνωρίζουν καλά ότι τα Γραφεία Ενδοοικογενειακής Βίας είναι σε πολλές περιπτώσεις υποστελεχωμένα, χωρίς επαρκή επιμόρφωση ή εξειδίκευση. Ακόμη χειρότερα, δεν υπάρχουν πάντα οι κατάλληλες υποδομές για προστασία θυμάτων.

Η ίδρυση της Διεύθυνσης Κοινωνικής Αστυνόμευσης είναι αναμφίβολα ένα βήμα. Αλλά όταν η καθημερινότητα της αστυνομίας σε πολλές περιοχές θυμίζει «πυροσβεστική λογική» χωρίς μακροπρόθεσμη στρατηγική, ποιος πείθεται; Αρκεί μια εφαρμογή σε smartphone για να αντιμετωπιστεί η κακοποίηση; Ή μήπως είναι άλλο ένα προπέτασμα καπνού για την απουσία κοινωνικών δομών και ουσιαστικής παρέμβασης;

Η κυβέρνηση – και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. – δείχνει να επενδύει περισσότερο στην επικοινωνία παρά στην ουσία. Οι αστυνομικοί πρώτης γραμμής που πραγματικά παλεύουν με την καθημερινότητα αυτών των περιστατικών, ξέρουν πως πολλές φορές δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε στήριξη, ούτε σαφές πρωτόκολλο. Η δουλειά που κάνουν γυναίκες αξιωματικοί στα Γραφεία – όπως σωστά τονίστηκε – είναι αξιέπαινη. Αλλά η ανάδειξή τους ως βιτρίνα, χωρίς γενναία ενίσχυση και δομές, κινδυνεύει να γίνει άλλοθι.

Και όσο για τους ανήλικους παραβάτες; Πολύ ωραία τα λόγια για «πρίσμα κατανόησης». Όμως χωρίς ψυχολόγους, χωρίς συνεργασία με κοινωνικές υπηρεσίες, χωρίς μακροπρόθεσμα προγράμματα πρόληψης και επανένταξης, τι μένει; Εφήμερες περιπολίες «ήπιας αστυνόμευσης» και δελτία Τύπου.

Η συνέντευξη Τύπου της Θεσσαλονίκης ανέδειξε – χωρίς να το θέλει – την απόσταση ανάμεσα στον σχεδιασμό και την υλοποίηση. Αν κάτι χτίστηκε τον τελευταίο χρόνο, είναι επικοινωνιακές γέφυρες. Αλλά η κοινωνική αστυνόμευση που έχει ανάγκη η κοινωνία παραμένει ημιτελής.

 Για να μην ξεχνιόμαστε: η προστασία των παιδιών και των θυμάτων δεν είναι λόγια. Είναι πολιτική βούληση. Και αυτή, ακόμα δεν την είδαμε.