«Δεν σκοτωθήκατε, δεν δικαιούστε μετάλλιο»: Η ντροπή της ΕΛ.ΑΣ. και το τίμημα της αχαριστίας

Τουλάχιστον προκλητική μπορεί να χαρακτηριστεί η στάση της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας απέναντι στους τραυματισμένους εν ώρα καθήκοντος αστυνομικούς – ανθρώπους που πέρασαν από τον θάνατο και επέζησαν, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν για χρόνια τη σιωπή, την αδιαφορία και την επίσημη απαξίωση από την ίδια την Πολιτεία που κάποτε ορκίστηκαν να υπηρετούν.

Πέρασαν 14 χρόνια από την αιματηρή ενέδρα της 1ης Μαρτίου 2011 στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, όταν αστυνομικοί της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένοπλους κακοποιούς. Δύο αστυνομικοί έπεσαν νεκροί, δύο τραυματίστηκαν βαριά. Και χρειάστηκε μια δεκαετία και μία δικαστική διεκδίκηση για να απονεμηθεί στους επιζώντες το Αριστείο Ανδραγαθίας — η ύψιστη ηθική διάκριση της ΕΛ.ΑΣ.

Δύο τελετές – Μία καθυστερημένη δικαίωση

Η πρώτη απονομή έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 2025, στο Ρέθυμνο, σε μια σεμνή τελετή στην έδρα της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Κρήτης. Εκεί, παρουσία συναδέλφων του, ο 35χρονος σήμερα αστυνομικός που υπηρετεί στα ΤΑΕ Ρεθύμνου, Γιώργος Σπαντιδάκης, παρέλαβε από τον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Κρήτης Νίκο Σπυριδάκη το Αστυνομικό Αριστείο Ανδραγαθίας ως ηθική αμοιβή για τη σοβαρή σωματική βλάβη που υπέστη εν ώρα καθήκοντος.

Η δεύτερη απονομή πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στις 15 Μαΐου 2025, στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Το ίδιο μετάλλιο απονεμήθηκε και στον Αρχιφύλακα Παναγιώτη ΓΛΗΝΙΑ, επίσης τραυματία του ίδιου περιστατικού.

 Το «έγκλημα» τους; Επιβίωσαν.

Για 14 χρόνια, οι δύο αυτοί αστυνομικοί έμεναν αόρατοι. Δεν τιμήθηκαν, δεν μνημονεύθηκαν, δεν στηρίχθηκαν. Δεν τους απονεμήθηκε τίποτα, γιατί —κατά τα λεγόμενα— «δεν σκοτώθηκαν».

«Δεν σκοτωθήκατε – δεν δικαιούστε μετάλλιο»

Αυτή ήταν η ανεπίσημη απάντηση που άκουσαν, σύμφωνα με πηγές του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σε κάθε άλλη χώρα, ένας αστυνομικός που δέχεται σφαίρες σε διατεταγμένη υπηρεσία θεωρείται εθνικός ήρωας. Στην Ελλάδα, αν δεν καταλήξεις νεκρός, μένεις στη σιωπή.

 Ψυχρή η Πολιτεία – Καρφί η Ηγεσία

Ποιος αποφασίζει τελικά ποιος είναι ήρωας και ποιος όχι; Ποιος τιμά και ποιος ξεχνά; Ποιος απονέμει μετάλλια, και ποιος τα αρνείται σε εκείνους που κουβαλούν σφαίρες στο σώμα τους και τραύματα στην ψυχή τους;

Η απάντηση είναι απλή: η φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., που κρύφτηκε για χρόνια πίσω από γραφειοκρατία και αδράνεια, και η πολιτική ηγεσία, που θυμήθηκε να πράξει το αυτονόητο μόνο όταν δεν μπορούσε να το αποφύγει άλλο.

Ύστερα έρχονται οι φωτογραφίες και τα χειροκροτήματα

Τι αξία έχει μια βράβευση όταν έρχεται 14 χρόνια αργότερα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής; Πού ήταν το κράτος όταν αυτοί οι άνθρωποι έδιναν μάχη να περπατήσουν ξανά; Πού ήταν η ΕΛ.ΑΣ. όταν έμειναν εκτός υπηρεσίας, με μόνιμα προβλήματα υγείας και καμία θεσμική στήριξη;

Το Αστυνομικό Μετάλλιο «Αστυνομικό Αριστείο Ανδραγαθίας», απονεμήθηκε τελικά με Προεδρικό Διάταγμα της Α.Ε. Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, κατόπιν πρότασης του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.

Δεν θα είχε απονεμηθεί ούτε αυτό αν δεν είχε προηγηθεί δικαστική διεκδίκηση.

 Όχι δώρο. Όχι χάρη. Δικαίωση.

Η απονομή των μεταλλίων δεν έγινε ως ευχαριστία. Δεν ήταν χειρονομία αναγνώρισης. Ήταν μια καθυστερημένη και αναγκαστική αποκατάσταση. Ένα ελάχιστο που ήρθε πολύ αργά και κάτω από πίεση.

 Να ξέρουμε τι χώρα είμαστε

Αν η ΕΛ.ΑΣ. τιμά μόνο τους νεκρούς, τότε προσβάλλει τους ζωντανούς. Αν η Πολιτεία απαιτεί από τον αστυνομικό να πεθάνει για να τον θυμηθεί, τότε δεν είμαστε κράτος δικαίου, αλλά σύστημα αναλγησίας.

Και αν χρειάζονται 14 χρόνια, κοινωνική πίεση και δικαστήρια για να τιμηθούν δύο άνθρωποι που σώθηκαν αλλά πλήρωσαν με το σώμα τους, τότε δεν πρόκειται για τιμή — αλλά για εθνική ντροπή.

Μερικές φορές, η ντροπή δεν είναι θεσμική. Είναι προσωπική.

Υ.Γ.: Στο επόμενο υπηρεσιακό συμβούλιο, κάποιοι ίσως μιλήσουν ξανά για «ηθικές ανταμοιβές».
Ας ξεκινήσουν πρώτα με μια συγγνώμη.
Τη χρωστάνε.