Οι ιστορίες των ανθρώπων, αφήνουν ίχνη…

Οι φιλοσοφικές συζητήσεις δεν γίνονται πάντα στις αίθουσες διαλέξεων, γιατί πριν φτάσουν εκεί, σύρουν μαζί και το στίγμα της καθημερινότητας. Μια τέτοια συζήτηση υποδύθηκα με τον εαυτό μου σε κεντρικό καφέ των Αθηνών.

Η συζήτηση, εκτός από ενδιαφέρουσα, θα μπορούσε ως ψηφιακό αρχείο να θεωρηθεί ένα Podcast, χωρίς ηχητικά — και γι’ αυτό δεν δύναται να αναπαραχθεί.

«Είμαστε κοντά στον αποχωρισμό», του είπα…

Από πενταετίας ελλόχευε αυτή η επιθυμία — ή καλύτερα λύτρωση.

Σα λευτέρωμα από μια έξη φάνταζε. Και όχι κατ’ ανάγκη κακή.

Αλληγορικής σημασίας το απαύγασμα της κουβέντας μας, γιατί ήμουν ήδη «φευγάτος». Το είχα αποφασίσει τι θα κάνω.

«Σαράντα χρόνια μαζί της, αρκετά! Την παντρεύτηκα, χωρίς να την ερωτευτώ. Ούτε προξενιό ήταν, να πω την αλήθεια. Για απόφαση της στιγμής επρόκειτο. Κάπου εκεί, στα μέσα του 1980.

Αλλά δεν την πρόδωσα, απεναντίας την τίμησα… Ήταν ενδιαφέρουσα η συμπόρευση μαζί της και γι’ αυτό δεν επιζητούσα εύκολα την απόφαση.

Κάθε μέρα μαζί. Ήταν ένα κοινό κέρδος και έτσι αγρυπνήσαμε αντάμα στα δρώμενα.

Τα τρία κληροδοτήματα που μου χάρισε η Αστυνομία, σύντομα θα γίνουν τέσσερα. Τα βιβλία μου!»

---

Ιδού το οπισθόφυλλο…

«Περισσότερο τόπο αυτοεξορίας τον χαρακτήρισε, όταν είδε την άγρια φύση.

Η μοναδική φωνή που άκουσε στη δαιδαλώδη διαδρομή ήταν το ντουμπλάρισμα της φωνής του πλοηγού:

“Σε ένα χιλιόμετρο θα βρίσκεται ο προορισμός σας” την ενημέρωνε.

Ήδη στα ανατολικά παρατηρούσε τη Μεσόγειο στη σμίξη της με την Αδριατική· δυτικά, όπως κοίταζε, θωρούσε την Τυρρηνική.

Τρεις θάλασσες με διαφορετικούς χρωματισμούς, κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Το ιστορικό λημέρι στο στενό των δικών μας μυθικών τεράτων — της Σκύλας και της Χάρυβδης — ήταν ένας νέος προορισμός στη ζωή της.

Παρόμοιος τόπος με τον δικό της, την Βάθεια που κείτονταν ερειπωμένη κατάσαρκα της Λακωνικής Μάνης.

Το αεροπορικό ατύχημα έναν χρόνο πριν τελειώσει το λύκειο της Αρεόπολης, το πανεπιστήμιο της Κομοτηνής, η Θεσσαλονίκη, ο εκδοτικός οίκος — και τώρα η Καλαβρία — θα σηματοδοτούσαν το μέλλον της.

Θα συμπορεύονταν στο εξής με τον θαλασσινό, όπως δήλωνε, Απόλλωνα αλλά και μοιραίο δάσκαλο.

Την πλούσια Αθηναία Αρσινόη, που αγαπούσε τα κοκτέιλ και τον αρρενωπό παρτιζάνο Φίλιππο από το Τσεπέλοβο της Ηπείρου!

Η εκκεντρική και μυστηριώδης συγγραφέας ήταν ο λόγος να εγκαταλείψει η Μπήλιω τον εκδοτικό οίκο που εργαζόταν ως επιμελήτρια.

Αφορμή, οι αντισυμβατικές της απόψεις. Ως αιτία, πίστευε ότι μια ερωτική απογοήτευση την κατέστησε ποθητά ασταθή και επικίνδυνα ευμετάβλητη…

Πόσο θα επηρέαζαν τη ζωή της στο μέλλον αυτά τα πρόσωπα και σε ποιον βαθμό;

Και κυρίως: ήταν υπεράνω υποψίας να τελέσουν εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου ή να διαπράξουν αμιγώς τρομοκρατικά χτυπήματα;

Η νέα της ζωή στη Magna Grecia, με εξασθενημένες μνήμες που εδράζονταν στη Μαύρη Θάλασσα, της δημιούργησαν αρκετές ανασφάλειες.

Έκρυβαν περιπέτειες, γεγονότα, έρωτες, που δεν εξωτερικεύονταν εύκολα – αλλά και ανεξήγητους θανάτους.

Κάθε συναίσθημα ήταν φωλιασμένο στα μύχια των ηρώων, σαν από περίσκεψη!

Ή μήπως κρύβονταν ένοχα μυστικά, ερμητικά κλειστά, μέχρι τις απρόβλεπτες εξελίξεις;

Το επιτήδευμα της επιλογής τους δεν μπορεί να στηρίζονταν σε βάρη του παρελθόντος και σε κρυφές υπαιτιότητες τρόμου — μήπως συνταράξει συθέμελα τα κρίματα του καθενός.»

---

Καραδήμας Νίκος