«Δεν αναγνώρισα το παιδί μου»: Ηχηρή καταγγελία για βίαιο ξυλοδαρμό 20χρονου από αστυνομικούς

 

Χειροπέδες, χτυπήματα στο κεφάλι και απειλές σε διασώστη – Στο στόχαστρο ξανά η αστυνομική αυθαιρεσία

Δεν ήταν μια “καταδίωξη” σαν όλες τις άλλες. Ήταν μια ακόμη εικόνα που “πονάει” την κοινωνία.

Το πρόσωπο του 20χρονου ήταν τόσο παραμορφωμένο που η μητέρα του δεν τον αναγνώρισε στο νοσοκομείο. Τα χτυπήματα στο κεφάλι, ακόμη και με τον ασύρματο, σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, δεν ήταν τυχαία. Ήταν ωμή βία.

Οι φωνές των γονιών ξεγυμνώνουν την πραγματικότητα

Οι γονείς, σε κατάσταση σοκ, μιλούν στο ΕΘΝΟΣ  για ξυλοδαρμό χωρίς όριο, με το παιδί τους δεμένο, στο έδαφος, και χλευαζόμενο. Όχι σε κάποια σκοτεινή γωνιά, αλλά μέσα στην ίδια του τη χώρα, από εκείνους που πρέπει να προστατεύουν.

Η κοινωνία δεν σιωπά

Η κοινωνία ακούει ξανά τα ίδια λόγια: ξύλο, αυθαιρεσία, συγκάλυψη.

«Απειλήθηκε ακόμα και διασώστης που πήγε να τον βοηθήσει», λένε. Αυτός είναι ο «νόμος και τάξη» του 2025;

Όταν η ΕΛ.ΑΣ. λέει «πτώση από μηχανή», αλλά η πραγματικότητα δείχνει σημάδια από ασύρματο

Η αστυνομία – κατά τα γνωστά – παραπέμπει σε ΕΔΕ και «πρόσκρουση κατά την πτώση», όμως η εικόνα του παιδιού στο νοσοκομείο διαψεύδει κάθε “συγκάλυψη”. Οι γιατροί είδαν χτυπήματα. Οι γονείς είδαν το παιδί τους σχεδόν αγνώριστο.

Αυτό δεν είναι “μεμονωμένο περιστατικό” – Είναι ο καθρέφτης μας

Η κοινωνία δεν συγκλονίζεται απλώς πια. Οργίζεται. Γιατί τα περιστατικά αυτά δεν σοκάρουν πλέον – επαναλαμβάνονται.

Σε μια περίοδο που το οργανωμένο έγκλημα μετατρέπει γειτονιές σε “άγρια δύση”, το κράτος επιλέγει να δείχνει τη δύναμή του στους νέους, στους απλούς πολίτες, στους ευάλωτους.

📌 Αυτό δεν είναι μόνο ευθύνη της ΕΛ.ΑΣ.
📌 Είναι ευθύνη πολιτική, θεσμική, συλλογική.

Αυτό που έγινε στην Κηφισιά δεν είναι περιστατικό· είναι καμπανάκι. Και το χτύπησαν οι ίδιοι οι γονείς.