Κάθε πότε γαυγίζουν τα σκυλιά…

Με απόλυτο σεβασμό στην μνήμη των νεκρών συμπατριωτών μας, ως οντότητες αυτού του μικρού τόπου μένουμε άναυδοι. 

Η καθημερινότητά μας συγκλονίζεται συθέμελα από το πλήθος των «ειδικοτήτων» που διαθέτουμε, αλλά και τα ακούσματα που εισπράττουμε. Ωχριά μπροστά τους και η Αγκάθα Κρίστι σε ευρηματικότητα κατά την συγγραφή ενός μύθου. Ξεδιπλώνονται καθημερινά σενάρια τρόμου παραποιώντας ακόμη και αυτούς  τους νόμους της φυσικής και της βαρύτητας! 

Άνθρωποι που φοβούνται να χαϊδέψουν ένα σκυλί, αποκρυπτογραφούν ευθαρσώς και χωρίς να ερυθριούν ερμηνεύουν  το ένστικτο επιβίωσης, ανάγκης, χαράς η λύπης ενός ζωντανού όπως είναι το αλύχτισμα. Έχουμε αναφερθεί στο σύντομο παρελθόν αρκετές φορές σε αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα της ντροπής. Σχεδόν άμα τη εμφανίσει τους. 

Εις μάτην όμως διότι τα φαινόμενα αβγατίζουν. Υπερπηδούν κάθε εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά τους και χωρίς αναστολή επιδίδονται σε ακρότητες. Εμβαθύνουν ασυστόλως σε κάθε τραγική πτυχή στην οποία περιέρχεται ένας δύστυχος, αλλά και το περιβάλλον αυτού και ερμηνεύουν κατά το δοκούν χωρίς τεκμηρίωση. «Γράφουν δικά τους βιβλία» με μοναδικό τρόπαιο τα ολίγα λεπτά δημοσιότητας ή ενδεχομένως την δική τους καταξίωση που απώλεσαν όταν ήταν εξουσιαστές και που το άδικο σύστημα πρόσληψης στο δημόσιο τους ευεργέτησε, στερώντας ενδεχομένως προσωπικότητες κύρους. 

Ο μπάρμπας στην κορώνη όπως αποδείχθηκε δρέπει ακόμα τα απόνερά του. Δεν είναι όπως φαίνεται ούτε το ίδιο το κράτος ικανό που τους χρησιμοποίησε ως λειτουργούς του, να αντισταθεί. Και όχι μόνο αυτό αλλά κινδυνεύει και το ίδιο να συρρικνωθεί.